Iedereen een gelukkig en spannend 2009 gewenst!

Bijna oudjaar, en bijna weer het eind van mijn 'vakantie' thuis.

De voorbereidingscursus van MSF was grondig en vooral erg boeiend en heel erg gezellig/goed. (Voor mijn ex-collega's-nascholingmakers: een erg goede mix en afwisseling van de diverse technieken: frontaal, groepswerk, video's, plaatjes, oefeningen binnen en buiten, etc.) Veel geleerd, en veel gepraat, veel gelachen ook. Veel groepsdiscussies, en bespreking van situaties zoals die zich 'in het veld', zoals dat genoemd wordt, voor kunnen doen en in ieder geval voorgedaan hebben. Erg inspirerend meestal. Ik ben in ieder geval niet de enige die op zijn minst een beetje bang is voor het grote avontuur, en dat troost. Allemaal mensen met dezelfde gekte: we gaan tóch! 26 mensen van diverse nationaliteiten: Canada, Engeland, USA, Denemarken, Duitsland, een Tsjechische, en met mij meegerekend drie Nederlanders. De straf van Babel was erg duidelijk; Engels was de gezamenlijke voertaal, maar het voortdurend wisselen van talen was verwarrend: ik begon eens in het Nederlands tegen de Deense collega, in het Frans tegen de Duitse groepsgenoot, en weer thuis vergiste ik me ook eens en begon opeens in het Engels tegen Irene. Ik weet nu dus veel beter wat MSF is, wat het speciale van MSF is, in vergelijking tot andere humanitaire organisaties zoals het Rode Kruis, of echte ontwikkelingswerk-organisaties. (Want dat is MSF niet.) Mijn keus voor MSF berustte aanvankelijk op intuïtief aanvoelen en een slechts op oppervlakkige kennismaking; die week in Castricum leerde me in ieder geval ook dat het een club is waar ik graag bij wil horen.

Daarna een weekje in Brussel voor het bijspijkeren van mijn Frans. Een zeer luxueuze situatie: dagelijks 5 uur één-op-één met een meneer die veel ervaring heeft in het bijschaven van MSF-gangers, en dus weet wat en hoe daar gesproken wordt: 'Franglais' zo af en toe. Die bovendien met gevoel voor humor en eindeloos geduld mijn gestuntel bijstuurde. Niet dat ik nu vlekkeloos in het Frans uit kan leggen van malaria nu is en wat je ertegen kan doen, maar ik kom toch in ieder geval een heel eind. En ik kon ook uitleggen wat ik met/voor een denkbeeldige nachtdienst-patiënt gedaan had, om de zorg 'over te dragen' aan een dag-collega. We namen daar 'gevallen' voor die ik me zonder veel moeite uit Taung herinnerde.
Overigens had ik naast het dagelijkse 'huiswerk' (bereid een verhaal voor over slaapziekte bijvoorbeeld) ook nog wel tijd voor wat toerisme: het hele centrum was vol met kerstmarkten, en de Grote Markt, die toch al mooi is van zichzelf, was opgesierd met een licht- en geluid-gebeuren.

Tussen Castricum en Brussel konden we net de 40-jarige bruiloft van goede vrienden meemaken. En na Brussel even bijkomen en toen een rustige maar gezellige kerst thuis, met Irene en oudste dochter. (Zoon zit in New York bij vriendin, andere dochter in Mexico bij haar schoonfamilie.)

En nu ben ik geleidelijk aan toenemend aan het verzenuwen voor het vertrek naar de Centraal Afrikaanse Republiek. Mijn pas is, met visum vandaag aangekomen. Gisteren kreeg ik mijn laatste vaccinatie, ik ben al ruim twee weken aan de malaria-pillen, dus eigenlijk is er niets meer te doen, maar ik blijf maar onrustig: kan ik het wel? Durf ik het wel? En dat laatste dan vooral weer de verantwoordelijkheid daar: het 'gewone werk' zie ik niet vreselijk tegen op (al is ook dat wel spannend: malaria ken ik alleen nog maar uit de boeken, en schijnt daar de meest voorkomende ernstige ziekte te zijn), maar ik word daar verondersteld medisch de leiding te hebben over een groot team 'local staff': allemaal mensen die er al langere tijd zitten en dus veel beter weten dan ik wat er allemaal gebeurt en wat er moet gebeuren. Hoezo zou ik daar dan wat van kunnen zeggen? Het 'managen' van ons eigen praktijkje in Beetgumermolen, met zijn vijven was al een hele klus. Hoe moet dat met een team van ruim 100 man/vrouw? In een andere taal en een andere cultuur?

Er is maar één manier om daar achter te komen: gewoon gaan doen. En dat ga ik dus doen. Maandag 5 januari vertrek ik naar Berlijn voor een 'briefing' en van daar via een omweg naar Bangui, de hoofdstad van de CAR voor een verdere 'briefing'. En daarna door naar Birao.

Er is nog een technisch probleem: éénmaal 'in het veld' zal ik geen internet meer hebben, en dus ook dit dagboek niet meer kunnen bijhouden.
Ik ben met MSF in gesprek om een 'blog' op de site van Artsen zonder Grenzen te gaan maken. Details daarover worden in Berlijn met me besproken, en afspraken over hoe dat zal gebeuren worden daar ook gemaakt. Maar kijk af en toe eens op http://www.artsenzondergrenzen.nl en daar onder 'wat doet AZG' naar 'Weblog': http://www.actiezondergrenzen.nl/weblog/?page_id=2 : wie weet kom je mij binnenkort ook als 'blogger' tegen daar. Om alvast wat reclame te maken: klik daar op 'Anita de Jong'; ze is verpleegkundige en werkt ook in de CAR, in Boguila Kota, een eind verder naar het oosten.

Bijgaand nog plaatjes van Google Maps: de rode pijltjes staan op Birao en Gordil, de twee lokaties van 'mijn' project.




Het komend jaar wordt weer een heel ander jaar dan alle voorgaande jaren. Dit was wat ik 'altijd' al wilde, en nu wordt het dan toch eindelijk echt.
Dat het voor U allen ook maar mag brengen wat je altijd al wilde, en laten we daarbij hopen dat 'dat wat je altijd al wilde' uitpakt zoals je dat hoopt…

HgrJW.



P.S.:
Mijn dochter vond dat er een recentere foto bij dit dagboek moest. Die is nu dus aangepast.