Alweer halverwege.
Door: J.W.A. Langendijk
Blijf op de hoogte en volg Jan Willem
01 November 2009 | Kenia, Kimilili
De tijd vliegt. En dit is maar een kort verblijfje: zes weekjes slechts. Ik ben alweer op de helft.
Het blijft buitengewoon boeiend.
Ik schreef vorige keer zo enthousiast over Kamenjo. Dat ben ik nog: het ziet er op het eerste gezicht 'schattig' uit. Maar tijdens de 'post-election violence', een kleine twee jaar geleden, is daar ruim 10% van de bevolking omgebracht, en een aanzienlijk deel van de toen gevluchtten durven nog geenszins terug. In het geval van Kamenjo was het niet eens een stammentwist: het ging tussen mensen van dezelfde stam, maar een aantal was van de andere kant van de heuvel, en daarom kennelijk niet welkom. Zou ik het echt goed begrepen hebben? Kan het werkelijk een zó -in mijn ogen- onbeduidende reden hebben om je buren ongeacht leeftijd en geslacht uit te moorden? In ieder geval vind ik Kamenjo een stuk minder schattig nu. Hoe gaan de achterblijvenden om met hun geweten? Door de cultuur- en taalproblemen, en omdat het gewoon niet zomaar ter sprake komt, heb ik er met de patiënten nog niet eens over gepraat. Alleen met de verpleegkundigen daar en onze eigen mensen hebben me e.e.a. wat uitgelegd, voor zover zoiets uit is te leggen. Des te indrukwekkender is de prestatie van de dorpsoudsten van Kimilili zelf, dat ze het geweld buiten hebben weten te houden. Want dat is een aanzienlijk groter dorp met een zelfs voor mij duidelijk 'gemengde' bevolking.
Het spreekuur doen blijft leuk, zowel door de overeenkomsten met de Nederlandse patiënten als de verschillen. De volgende problemen doen zich toch in Nederland niet op deze manier voor, lijkt me:
Een meisje van 9 met buikpijn. Niets te vinden. Het kostte wat moeite om uit te leggen wat 'spanningen' waren, toen ik daarnaar vroeg, maar op een gegeven moment snapte de grootmoeder die het kind begeleide het. Já, die waren er: vader was in Mombasa aan het werk, al lang. Moeder was vertrokken naar een volgende man, en was daar als derde vrouw bij 'ingetrokken'. Dan zijn kinderen van de vorige man niet welkom, dus die werden achtergelaten bij de moeder van die vorige man; de grootmoeder van vaderskant. Maar daar was het meisje niet graag, dus als het even kon vluchtte ze daar weg, naar de grootmoeder van moederskant. Dat was de grootmoeder die haar nu bij ons bracht, en ik was het met het patiëntje eens dat dát in ieder geval een schat van een mens is. Maar zowel om traditionele redenen (de familie van de vader zou moeders moeder betichten van diefstal van het kind) als om financiële redenen, als om redenen van sociale aard (de school van het meisje was nabij de woonplaats van de andere grootmoeder) kon ze dus niet bij haar favoriete grootmoeder blijven. In Nederland zou je dan naar de rol van zowel vader als moeder zelf vragen. Hier niet. Hoe doen ze het dan? Ik vroeg het de verpleegkundigen. Die haalden hun schouders op.
Een mevrouw die zegt 22 te zijn, en sinds de geboorte van haar jongste bloedverlies zegt te hebben. Hoe oud is die jongste? 18! En ze begreep maar niet dat wij dat weer niet begrepen. En waarom dat nu van belang zou kunnen zijn eigenlijk.
De weekends bedrijf ik toerisme. Ik mag me door chauffeur Rodgers rond laten rijden, en bezocht Lake Baringo (nijlpaarden, krokodillen, zeearenden, 'yellow billed storks', een ander soort vis-etende vogel) en het Kakamega Forest: diverse apen en vogels en in het bos ook grote bomen: ik voelde me in Kakamega Forest een beetje Paulus in het Grote Bomen Bos.
Het regent af en toe, en dan worden de wegen glibberiger. We hebben ons nu één keer met de lier die op de Landcruiser zit weer op de weg moeten trekken, nadat we er zijdelings afgegleden waren. Ook dat is wel een ervaring.
HgrJW.
Het blijft buitengewoon boeiend.
Ik schreef vorige keer zo enthousiast over Kamenjo. Dat ben ik nog: het ziet er op het eerste gezicht 'schattig' uit. Maar tijdens de 'post-election violence', een kleine twee jaar geleden, is daar ruim 10% van de bevolking omgebracht, en een aanzienlijk deel van de toen gevluchtten durven nog geenszins terug. In het geval van Kamenjo was het niet eens een stammentwist: het ging tussen mensen van dezelfde stam, maar een aantal was van de andere kant van de heuvel, en daarom kennelijk niet welkom. Zou ik het echt goed begrepen hebben? Kan het werkelijk een zó -in mijn ogen- onbeduidende reden hebben om je buren ongeacht leeftijd en geslacht uit te moorden? In ieder geval vind ik Kamenjo een stuk minder schattig nu. Hoe gaan de achterblijvenden om met hun geweten? Door de cultuur- en taalproblemen, en omdat het gewoon niet zomaar ter sprake komt, heb ik er met de patiënten nog niet eens over gepraat. Alleen met de verpleegkundigen daar en onze eigen mensen hebben me e.e.a. wat uitgelegd, voor zover zoiets uit is te leggen. Des te indrukwekkender is de prestatie van de dorpsoudsten van Kimilili zelf, dat ze het geweld buiten hebben weten te houden. Want dat is een aanzienlijk groter dorp met een zelfs voor mij duidelijk 'gemengde' bevolking.
Het spreekuur doen blijft leuk, zowel door de overeenkomsten met de Nederlandse patiënten als de verschillen. De volgende problemen doen zich toch in Nederland niet op deze manier voor, lijkt me:
Een meisje van 9 met buikpijn. Niets te vinden. Het kostte wat moeite om uit te leggen wat 'spanningen' waren, toen ik daarnaar vroeg, maar op een gegeven moment snapte de grootmoeder die het kind begeleide het. Já, die waren er: vader was in Mombasa aan het werk, al lang. Moeder was vertrokken naar een volgende man, en was daar als derde vrouw bij 'ingetrokken'. Dan zijn kinderen van de vorige man niet welkom, dus die werden achtergelaten bij de moeder van die vorige man; de grootmoeder van vaderskant. Maar daar was het meisje niet graag, dus als het even kon vluchtte ze daar weg, naar de grootmoeder van moederskant. Dat was de grootmoeder die haar nu bij ons bracht, en ik was het met het patiëntje eens dat dát in ieder geval een schat van een mens is. Maar zowel om traditionele redenen (de familie van de vader zou moeders moeder betichten van diefstal van het kind) als om financiële redenen, als om redenen van sociale aard (de school van het meisje was nabij de woonplaats van de andere grootmoeder) kon ze dus niet bij haar favoriete grootmoeder blijven. In Nederland zou je dan naar de rol van zowel vader als moeder zelf vragen. Hier niet. Hoe doen ze het dan? Ik vroeg het de verpleegkundigen. Die haalden hun schouders op.
Een mevrouw die zegt 22 te zijn, en sinds de geboorte van haar jongste bloedverlies zegt te hebben. Hoe oud is die jongste? 18! En ze begreep maar niet dat wij dat weer niet begrepen. En waarom dat nu van belang zou kunnen zijn eigenlijk.
De weekends bedrijf ik toerisme. Ik mag me door chauffeur Rodgers rond laten rijden, en bezocht Lake Baringo (nijlpaarden, krokodillen, zeearenden, 'yellow billed storks', een ander soort vis-etende vogel) en het Kakamega Forest: diverse apen en vogels en in het bos ook grote bomen: ik voelde me in Kakamega Forest een beetje Paulus in het Grote Bomen Bos.
Het regent af en toe, en dan worden de wegen glibberiger. We hebben ons nu één keer met de lier die op de Landcruiser zit weer op de weg moeten trekken, nadat we er zijdelings afgegleden waren. Ook dat is wel een ervaring.
HgrJW.
-
01 November 2009 - 16:46
WIL GROND:
Jan Willem zet al die vogels en dieren even op de gevoelige plaat, dat is leuk voor later, vooral die Afrikaanse Visarend en Schoenbekooievaar.
Maar ook de Nijlpaarden en Krokodillen zijn altijd mooi.En maak straks met Irene een mooie reportage over Kenia.
Veel camera plezier.
Groeten:Jacoba & Wil Grond. -
01 November 2009 - 20:47
Elske:
Jan Willem,
Weer prachtige herkenbare verhalen. De naam van die ooievaar wist ik meteen,zo'n prachtige vogel, we zagen ze ook in Zambia.
Groet Elske -
01 November 2009 - 20:54
Els Touw:
Hoi JW, het lijkt een heerlijke ontspannen uitstap zoals je het beschrijft, prima.
Groeten, Els -
02 November 2009 - 08:21
Dick:
Hoi jan Willem! Wij zouden dat geweld in onze gemakkelijk samenleving "middeleeuws"noemen - voor het gemak vergetend dat vlakbij Menaldum,te weten in de Balkan, dit soort dingen kort geleden ook "normaal" waren. -
02 November 2009 - 10:15
Lianne:
Er blijkt altijd tijd om jouw boeiende verhalen te lezen.
Succes en veel plezier nog de laatste weekjes.
Groeten,
Lianne -
03 November 2009 - 19:27
Margret:
Jan Willem,
Heerlijk om je verhalen te lezen, op een regenachtige avond rond
8 uur 's avonds.Mooie foto's, de krokodil behoort sinds mijn vakantie in Malawi niet meer tot mijn favoriete diersoort.
Geniet van de laaste weken en je reis met Irene.
Groet Margret -
12 November 2009 - 12:15
Jolien:
Hallo JW,
Ik krijg er heimwee van!
dank voor je verhalen. mooi. je hebt schrijftalent.
Wees voorzichtig met grotten overigens; er huizen vieze virussen soms.
Over de grot van mt Elgon net een spannend boek gelezen. Men vermoedde dat er een ebola virus zit.
Vleermuisgrotten zijn ook berucht vanwege rabies. Of wist je dit allemaal al?
Heel veel plezier met het toerisme straks samen en vergeet niet daar ook over te berichten.
Heb het goed,
liefs Jolien -
15 November 2009 - 20:15
Thea:
prachtige foto's.
mooie verhalen over cultuurgebonden geneeskunst.
Alle goeds toegewenst.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
