Alweer bijna voorbij.

De tijd vliegt steeds harder. Het is alweer bijna voorbij. Vandaag was ik voor het laatst in Mitua, de 'kliniek' die het verst weg van Kimilili ligt. Een uurtje hobbelen over zandwegen. Als het geregend heeft heb je op één plekje de 4-wiel aandrijving nodig. Dat des te meer omdat we niet bovenop de weg, maar langs de kant moesten, omdat er een vrachtauto middenin het slechtste stuk vast zat.

Als we over de hobbelwegen kruipen, zijn er altijd kindertjes langs de weg. Die maken er een sport van om ons toe te roepen 'Muzungu. Muzungu', en dan te kijken naar wie ik wuif. Je hoort ze vaak nog ruziën dat ik naar de verkeerde gewuifd zou hebben, want een ander zou mij eerder ontdekt hebben.
Dat wuiven naar de auto deden ze in Vakaga ook, en minstens even enthousiast, maar het toeroepen en claimen van 'Dit was míjn muzungu, want ik zag hem het eerst', dat deden ze bij mijn weten daar niet. Maar misschien begrepen wij het Gula slechter dan de andere inzittenden van de auto het Swahili hier kunnen volgen.

Maar over de voortvliegende tijd gesproken: ik ben alweer aan mijn laatste week in Kimilil bezig: volgende week ben ik alweer terug in Nairobi. Ik ga dus een week lang afscheid nemen, zoals ik dus vandaag begonnen ben. Partir c'est mourir un peu. En ik vind 6 weken ergens werken te kort: je bent net zo'n beetje gewend aan de gang van zaken, en je begint zo'n beetje te begrijpen dat dingen gaan zoals ze gaan, en dan ben je alweer weg. Het probleem is natuurlijk dat voor een dokter of een tandarts die nog gewoon aan het werk is, zes weken eruit al een hele poos is. Maar van die pensionado's zoals ik, en ik was op de voorlichtingsbijeenkomst van de Rotary Doctors een van de jongeren, die hebben zoals ik dat zie tenminste, tijd zat. Al zal voor minder ervaren Afrika-gangers zes weken een hele poos lijken voor ze er aan beginnen. Maar werkelijk: het vliegt om.

We werken hier in vijf kliniekjes in de nabijere of verdere omgeving van Kimilili. 's Maandags zijn we in Bahai. Dat is de drukste dag. Er wordt momenteel een verloskamer en een zaal om patiënten een of enkele dagen op te kunnen nemen bijgebouwd, gefinancierd door RDN. Dinsdag zitten we in Bituye, een veel kleiner kliniekje, met daar ook veel minder patiënten. Woensdag zijn we in Anghansa, ongeveer even klein. Donderdag in Kamenjo, tegen de Mount Elgon op, nog kleiner. Ik schreef daar al over; vanuit toeristisch oogpunt verreweg het schilderachtigst. En op vrijdag in Mitua, het verst weg, zoals ik al schreef. Het is niet echt een kliniek, maar een 'multifunctioneel gebouw' al is het eigenlijk gewoon een soort schuur waar kerkdiensten, bruiloften en andere bijeenkomsten worden gehouden en wij dus de vrijdag overdag gebruik van maken.

De samenwerking met het ziekenhuis hier is uiterst matig. Pas gisteren lukte het een afspraak te maken om daar eens rond te mogen kijken. Nu heb ik er in principe ook helemaal niets te maken; we verwijzen onze patiënten er zelfs liever niet heen, omdat de zorg er minder goed is dan omliggende ziekenhuizen: er is geen röntgenapparaat, om maar eens wat te noemen.
Maar goed, ik heb dus rondgekeken, en 'herkende' meteen de andere ziekenhuisjes waar ik gewerkt heb. Relatief grote zalen, vól met bedden en daarop patiënten en vaak ook verzorgende familieleden. Ik maakte ook daar een paar plaatjes van.

HgrJW.