Op safari.

Hij is alweer achter de rug, onze 'safari'. Dat woord betekent in het Swahili gewoon 'reis', maar in het Nederlands was het aanvankelijk een tocht om jacht te maken op (groot) wild, en tegenwoordig zijn de geweren vervangen door camera's, maar blijft het als je de reisbureaus kan geloven toch vooral een tocht door wildparken.

We boekten de tocht al in Nederland, en zouden de reis met zijn vieren maken. Dat was wel wat spannend: we wisten geheel niet met wie we 'opgescheept' zouden zitten (en wie we met onszelf zouden opschepen natuurlijk.) Het pakte goed uit: een echtpaar uit de Flevopolder, die daar een boerderij gehad hadden; het bedrijf wordt nu door een schoonzoon en dochter gerund, en de 'ouwelui' leiden een zeer reizend bestaan. We hebben kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd, dus er was tamelijk veel gemeenschappelijks.

We maakten een tocht door Kenia en Tanzania. We bezochten achtereenvolgens het Nakuru meer (een zout-water meer), waar we naast het kleinere grut zoals bavianen, fluweelaapjes, impala's, Thomson gazelles (die lijken erg op springbokken, maar volgens kenners zijn dat toch andere beesten) en waterbokken ook buffels, giraffen, neushoorns (de zwarte variant, al is die niet echt zwart), vooral veel flamingo's tegen kwamen. De volgende dag via het (zoete) Naivasha meer, waar we o.m. nijlpaarden en visarenden tegen kwamen, naar het Massai Mara park. Daar vooral weer veel antiloopachtigen, en naast gnoes en zebra's, en ook olifanten, (witte) neushoorns, leeuwen, een luipaard en cheeta's. (Voor de kenners: we hadden de 'big five' toen dus al gespot!) We bleven daar een dag, daarna naar het Victoriameer. Dat was een heel eind; zó ver dat mijn reisgenoten van een extra excursie daar afzagen, en mogelijk hebben ze daar gelijk in gehad, want het was inderdaad vermoeiend. Maar ik ben nu een keer gulzig, en het is me zelden genoeg. Met uitzicht op het meer en de vogeltjes om het huis was het lekker uitrusten, moet ik toegeven. De volgende dag naar het Serengetti park, waar we vervolgens weer een hele dag bleven. Dat vormt eigenlijk met de Massai Mara één gebied, gescheiden door de Keniaans-Tanzaniaanse grens, maar daar trekken de dieren zich niets van aan, die trekken er jaarlijks twee maal overheen, afhankelijk van waar het regent en waar dus gras te vinden is. Vooral de immens grote kuddes gnoes met zebra's waren indrukwekkend. Maar ook van de grote open ruimte, was het gewoon genieten, en dankzij een goede gids zagen we ook een enkele leeuw, cheeta, of luipaard. De dag daarop naar de Ngorongoro, dat ook weer aan het Serengetti grenst, beroemd om de krater, met daarin een (zout) meer, en daar weer erg veel flamingo's. En ook weer de antiloop-achtigen, de zebra's, de olifanten (die hier naar we uitgelegd kregen dankzij de speciale mineralensamenstelling van de grond langere slagtanden hebben dan overal elders) en leeuwen. De volgende dag door naar het Amboseli park, dat weer in Kenia ligt, aan de voet van de Kilimanjaro (waarvan de top echter in Tanzania ligt.) Die beroemde berg is meestal in wolken gehuld, maar we konden bij zonsondergang toch de besneeuwde top zien. Al weet je het, het is toch gek om sneeuw te zien, daar onder de evenaar. Hier was de droogte duidelijker dan in de andere parken: alleen de hyena's hadden het er kennelijk erg goed, want die zagen er bol en vet uit. Maar gnoes waren er nauwelijks (we kwamen slechts één levende tegen), en kadavers lagen er veel. Wel weer mooi om de gieren er een feestmaal te zien hebben: de één zijn dood… Ook hier verder weer groepen en alleen lopende leeuwen. Daarvan zagen we er één zich tegoed aan het doen aan een aardvarken, met rondom zich een kring van geduldig wachtende gieren en een hyena, die op de restjes wachtten. Kortom: het was prachtig beestjes kijken. En werkelijk: het zijn dezelfde dieren, maar het is toch anders dan in de dierentuin: hier het hun 'huis' en zitten de mensen achter een hek of in de auto. Bijgaande selectie van foto's geeft slechts een flauw idee.

We overnachtten in prachtige 'lodges', een soort hotels waarvoor ik vijf sterren nog wat krap bemeten vind, gelegen en gebouwd op werkelijk prachtige plekken, met uitzicht op weidse vlaktes, die soms leeg lijken, maar als je goed kijkt en geduld (en een verrekijker) hebt, vol groter en kleiner wild blijken te zitten. Het is het soort instellingen waar ik 'van nature' niet zoveel mee heb, maar nu we er toch waren wel van kon genieten.

Net als op onze rondrit door Zuid Afrika viel me hier wel op dat je op deze manier toch een heel andere indruk krijgt van het land: het 'echte' leven, zoals ik dat rond Kimilili meemaakte zie je zo niet: de wegen waren beter dan ik de weken hiervoor ooit gezien heb, en dorpjes en gewone winkels en 'gewone mensen' kwamen we eigenlijk niet tegen. Het hotelpersoneel bestaat natuurlijk ook wel uit gewone mensen, maar toch voelde ik me wat 'koloniaal' daar. En dat is mogelijk ook de bedoeling: het toerisme is voor die landen een belangrijke deviezenbron, en in zo'n luxe omgeving komt dat kennelijk beter tot zijn recht.

Door al die luxe, en met name bij het bezichtigen van een Massai-dorp, werd ik toch weer bevangen door het gevoel dat we 'kijken hoe mooi arm ze daar zijn', dat me lang geleden deed besluiten om áls ik naar verre streken zou gaan, ik daar aan het werk wilde zijn, om zo toch meer het 'echte leven' mee te maken dan als toerist. Ik had nu, net als in Zuid Afrika, beide en dat is toch een mooie combinatie.

Inmiddels zijn we alweer twee dagen thuis, en zijn de koffers weer uitgepakt. De wasmachine draait nog, en Irene is alweer aan het werk. Voor mij begint (na Sinterklaas; ik moet eerst dichten) het nadenken over 'hoe nu verder'. En ook 'waar nu verder'. Ik weet het werkelijk (nog) niet. Maar het voelt nog niet of ik al uitgereisd ben.

Wordt dus waarschijnlijk vervolgd.

HgrJW.