Tussen twee avonturen.

Inmiddels ben ik alweer een maand terug in Nederland. Er gebeurde deze maand van alles en gebeurt nog meer, zodat ik het eigenlijk maar druk heb. En dat was niet de bedoeling en niet de verwachting: ik dacht vakantie te hebben. Ik besef dat ikzelf de enige ben daar schuld aan heeft, dus heb ik niet te klagen. Maar echt rustig tijd om de gedachten over de 'episode Taung' te ordenen heb ik dus niet (genomen).

Thuisgekomen trof ik een papier van de HVRC (de registratie-commissie voor huis- en verpleeghuisartsen) die me meldde dat mijn registratie aan het verlopen is. Niet dat ik nu zo nodig huisarts wilde blijven, maar om elders aan het werk te kunnen moeten je diploma's erkend worden, en een (nog) geldige registratie in Nederland voorkomt op vele plaatsen in de wereld dat je opnieuw examen moet doen, omdat ons diploma daar erkend wordt. Om je registratie te verlengen moet je aan een aantal voorwaarden voldoen, waaronder het gedurende de afgelopen vijf jaar een aantal 'nacholingspunten' verzamelen. En daar ik dat na december 2006 niet meer gedaan had, en de tropencursus door bureaucratische machinaties in tegenstelling tot wat in de folder stond niet meer meegeteld mag worden had ik 20 puntjes te weinig. Nu werd op dat moment de tweejaarlijkse 'Texelcursus' gehouden: vier weken achtereen verzamelt zich steeds een ander 50-tal huisartsen in hotel Opduin op Texel voor een cursus van 5 dagen. Heel gezellig, en het levert ook nog eens 27 punten op. Ruim voldoende voor mij. Dus vroeg ik of er nog een plekje vrij was, en dat bleek het geval doordat iemand anders ziek geworden was, en zo kon ik aan-, en inschuiven. Daarnaast wilde één van de leden van wat vroeger mijn Hagro was, graag naar Texel, maar hij kon geen waarnemer vinden, en hij vroeg me om de week dat híj naar Texel ging voor hem waar te nemen. Dat was helemaal niet de bedoeling aanvankelijk, maar voor je ex-Hagro-vrienden doe je wat, dus nam ik afgelopen week waar in Dronryp. Zodoende heb ik nu dus twee weken intensieve Nederlandse Huisartsgeneeskunde achter de rug. Met als 'resultaat' dat ik nu heel zeker weet dat ik geen spijt heb daarmee te zijn gestopt. Ik kan het nog, en zou zo weer kunnen beginnen, maar mijn hart ligt er niet meer: andere avonturen lokken meer.

Ondertussen praat ik natuurlijk wel veel over mijn belevenissen in Taung. Erg leuk van de Texelcursus was dat daar ook weer een aantal ex-tropenartsen waren: huisartsen die wat ik doe in omgekeerde volgorde deden: na hun afstuderen gingen ze eerst naar 'verweg', meestal voor langere tijd, en na terugkomst werden ze huisarts. Enkele van hen hielden contact met 'hun' ziekenhuis, en komen er zelfs nog af en toe. Leuke verhalen en heel andere avonturen dan de mijne. Al pratend kwam het beeld over mijn Taung-belevenissen toch wat tot rust. De grootste boosheid zakt weg: mogelijk is het gewoon niet anders dan het is: hoe verder van een centrum je woont, hoe slechter de zorg. De enorme afstanden, en het slechte transport speelt gewoon zijn rol. Als het in Nederland al niet lukt een ziekenhuis in de polders open te houden, waarom dan mopperen over Taung? Nog steeds hangt het 'organised neglect' van een aanzienlijk deel van de bevolking in mijn hoofd rond. Maar ook in andere gebieden van Zuid Afrika, heerst personeelsgebrek w.b. verpleegkundigen en dokters, zag en hoorde ik, dus moet ik mijn mening daarover wat herzien. Voor wie zich aangesproken voelt: je doet er in ieder geval goed werk door een lege plaats tijdelijk te bezetten, en het is een zeer prima eerste stap naar werken in het wat minder geprivilegieerde buitenland dan Europa, de VS of Australië. Ik heb er in ieder geval (ook) heel erg veel geleerd. Kijk als je zin hebt dus op www.rhi.org.za; met je nog geldige Nederlandse registratie hoef je daar geen examen te doen…

Ondertussen is het volgende avontuur alweer bijna begonnen. Na thuiskomst hervatte ik het contact dat ik ook ruim een jaar geleden had met Artsen zonder Grenzen. Inmiddels voel ik me daarvoor wat zekerder en wat beter voorbereid, en is Artsen zonder Grenzen ook de schok van hun beleidsverandering naar alleen nog maar echte noodhulp te boven. Voor Frans sprekende dokters hebben ze wel weer een plekje, bleek. Na enig overwegen en zoeken kwam een project bovendrijven, zodat ik begin januari voor/met Artsen zonder Grenzen naar een plekje ga in het uiterste noorden van de Centraal Afrikaanse Republiek. Héél iets anders dan het relatief grote ziekenhuis in Taung, waar ik vandaan kwam. Ongetwijfeld geheel onvergelijkbaar met de Nederlandse situatie: de echte oorlog schijnt daar alweer ruim een jaar over te zijn, maar door rondtrekkende struikrovers is het er nog niet echt veilig, en de overheid heeft er kennelijk nog onvoldoende macht en gezag om daartegen effectief iets te doen. Ook de medische mogelijkheden daar zijn veel beperkter dan in Taung, en daardoor is mijn relatief gebrek aan chirurgische vaardigheden juist één van de redenen waarom men voor deze post aan mij dacht. Zo heeft ieder nadeel kennelijk zijn voordeel…

Dit alles maakt dat ik het maar druk heb: afgelopen twee weken eerst de Texelcursus en de waarneming; vanaf eind komende week eerst een voorbereidingscursus van Artsen zonder Grenzen, en de week daarna krijg ik van Artsen zonder Grenzen de kans om mijn Frans tot een bruikbaar niveau op te krikken middels een week intensieve training in Brussel. Arme Irene heeft niet erg veel aan mij op deze manier, maar ik troost me ermee dat ze ook niet erg veel last van me heeft: ze had zich tijdens mijn afwezigheid natuurlijk een routine aangewend, en die verstoorde ik af en toe duidelijk door eerder of later te koken dan gedacht, dan wel door de radio te hard aan te hebben, en nog zo wat dingen.

Wordt dus vervolgd, al weet ik nog heel veel niet; onder meer of en hoeveel internetverbinding ik in de CAR zal hebben en of ik dus de gelegenheid zal hebben om dit 'dagboek' van daar uit vol te houden.