Verlengd

Als U goed hebt geteld zou ik omstreeks nu terug moeten zijn in Beetgumermolen.
Maar ik zit nog in Pinga. Het is hier zó vreselijk prachtig dat ik mijn verblijf verlengd heb met nog eens drie maanden. Ik zal dus niet half november, maar eind januari/begin februari terug komen.

Ik ben daar erg gelukkig mee: het werk bevalt me steeds beter; ik begin er echt 'in' te raken. En ik kan nu ook de wat grotere lijnen zien, en die mee helpen ontwikkelen. Want in tegenstelling tot mijn eerste MSF-'missie', waar ik in een project zat dat aan het afsluiten was, en in feite ook afgesloten werd, is het project Pinga nog in opbouw. We proberen te blijven doen wat we al doen ondanks problemen die de diverse militaire groepen soms maken, en proberen af en toe nog eens iets meer, want we doen lang niet genoeg.

Er zijn zoveel mensen, niet eens erg ver weg, die helemaal geen medische hulp hebben, die uit hun huizen verdreven zijn en dus in het oerwoud moeten leven, en de militairen van deze of gene zijde verbieden ze terug te keren of hun verbrande huis weer op te bouwen, omdat een bewoond dorp een doelwit van de andere partij kan zijn.

Dat gaat tamelijk onvriendelijk: de eerste keer waarschuwen ze dat het dorp verbrand gaat worden en heeft iedereen een paar minuten tijd om zo veel mogelijk van zijn spulletjes er uit te halen voor ze het omringende bos in moeten vluchten. Maar de boodschap daarbij is: 'als we jullie hier weer in dit huis terugzien, verbranden we het nog eens, maar dan met jullie erin.' En helaas is dat geen loos dreigement.

Soms verbieden ze ook dat de mensen van daar naar ons toekomen als ze ziek zijn of veiliger willen bevallen. En helaas niet zelden worden die mensen, als ze al mogen vertrekken, dan door de militairen van de andere kant, waar ze langs moeten, vooral als potentiële spionnen gezien en niet als mensen die medische zorg zoeken.

Wat zou het dus prachtig zijn als wij bij hen in de buurt periodiek een mobiele kliniek zouden kunnen doen. Want dat de oorlog hier zal stoppen geloof ik vooralsnog niet. Ik deed mee aan één zo'n 'exploratory mission' naar een dorp waar je alleen te voet kan komen: drie uur lopen heen, drie-vier uur werken, en drie uur lopen terug, want je moet vóór het donker is weer terug zijn. Dat is het MSF dat U mogelijk kent van de verhalen uit de begintijd, maar dat we hier nog in het echt meemaken.

En zo zijn er meer ontwikkelingen die nu eindelijk veranderen van vaag plan naar een gebouw(tje) en werk (verloskunde!) dat in uiterst onhygiënische omstandigheden werd gedaan dat nu in een heuse verloskamer gedaan zal gaan worden. (Hij is bijna af.) In Nederland zou het zeker niet acceptabel zijn: geen elektriciteit, geen stromend water. Maar voor hier is het geweldig.

Voor wie het boek van Linda Polman 'De Crisiscaravaan' kent: ze heeft gelijk: we veranderen niets aan de ellende hier. We gieten hooguit een druppeltje op de gloeiende plaat. Maar niets doen is zó veel erger.

Kortom: ik heb het nog steeds heel erg naar mijn zin hier; en ik word toenemend trots op het team waar ik deel van mag uitmaken.

Ik wens U allen sterkte met de Nederlandse winter, die ik dus weer mis zal lopen.

HgrJW.