Terug in Beetgumermolen.

Ik ben weer terug in Beetgumermolen.

Om te beginnen mijn excuses voor het spam-mailtje dat Waarbenjij.nu op 28 januari aan U allen stuurde. Gelieve dat te negeren!
Waarbenjij.nu beloofde net als toen ik aan het vetrekken was en ze ook zo'n door mij ongewenste mail rondstuurden, beterschap. Ik correspondeerde er met ze over, en nu schijnt alles goed geregeld te zijn en zal het niet meer voorkomen. Laten we het hopen. Maar albumruimte heb ik nog ruim voldoende, en een warm welkom werd me vanmorgen op Schiphol al gewenst door Irene om 05H30. Vandaag ben ik doende van de reis te bekomen.

Het slot van mijn verblijf in Oost Congo heb ik als toerist besteed aan het beklimmen van de Nyiragongo, de werkende vulkaan nabij Goma (die in 2000 een deel van de stad onder de lava bedolf) de nacht op de rand van de krater te overnachten en zondag weer af te dalen. De wandeling begint op ongeveer 1990m en de kraterrand is op 3470m. Ondanks dat ik in Pinga niet durfde te joggen, was voor mijn ongetrainde lijf was het beklimmen te doen, zij het dat ik de laatste 200m wat last had van zuurstofgebrek: je denkt dat je je prima velt, alleen een beetje duizelig, en na drie stappen ben je helemaal buiten adem. Even bijkomen, en dan herhaalt zich dat.

Het was ruimschoots de moeite waard: het gezicht van de kolkende lava, het geluid (ongeveer als de branding: een onregelmatig, vrij laag geruis), de geur (als de wind even onze kwant op woei: zwavel-achtig) en de warmte: van de kraterrand is het ongeveer 200m naar beneden naar het 'lava-meer', zoals het genoemd wordt. Wij mochten niet naar beneden: te gevaarlijk, los van het feit dat ik niet weet of ik dát ook gekund had. Maar zelfs van die afstand was de warmte duidelijk te voelen. En dat was gek, want we kwamen tegen zonsondergang boven aan, en toen was het daar al knap koud aan het worden: het was die nacht tussen de 3 en de 5°C, zeggen ze. Toen ik 's nachts uit mijn tentje keek was de lucht helemaal roze van de gloed van de krater.

Ik had nooit eerder een werkende vulkaan van zó dichtbij bezocht. Het is fascinerend. Het deed me een beetje denken aan 'endoscopie': af je zó in het binnenste van de aarde kijkt. Een kolkende, kokende massa waar op onregelmatige plekken zomaar vuurspuiters in ontstaan. Op een foto is dat niet goed te 'vangen': zowel omdat de grootsheid van dit alles niet te zien is, als omdat in het begin ik door de vermoeidheid niet goed in staat was de camera stil te houden, en toen het wat later (en donkerder) werd door de kou. Op zich is dat onder de horizon ook al weer en belevenis trouwens.

De afdaling was rampzalig voor mijn knieën, maar ik ben uiteindelijk ook weer beneden gekomen. Een voordeel van dat trage tempo was dat de parkwacht die me vergezelde zich verveelde en dus allerlei bomen, vruchten en ook apen aanwees, in het bos onderaan de berg. Die hebben de andere mensen van de groep niet gezien, en zou ik alleen ook nooit gezien hebben.

Een zeer waardig slot van een buitengewoon goede reis.

HgrJW.