Nu echt beginnen.

Vandaag ga ik -eindelijk- naar Pinga. Was het begin van deze tocht wat onduidelijk door een wat harrewarrige start in Amsterdam, en daarna wat vertraging onderweg, deze week heb ik naar mijn gevoel nuttig en zeer boeiend doorgebracht in Mweso, de hoofdvestiging van het 'project' waar ik deel van ga uitmaken.

Er is hier een groot ziekenhuis met tamelijk veel faciliteiten. Ik liep een dag mee met één van de Congelese dokters over de kinderafdeling om te bekijken hoe men de ernstig ondervoede kinderen behandelt: na een half jaar was het nuttig mijn ervaring van Maitikoulou op te frissen, bovendien is het Congelese protocol op details anders dan dat wat in Centraal Afrika gehanteerd werd. Ik was ook een dag op de polikliniek, en ik 'volgde' de vroedvrouw om te bekijken hoe men hier de zwangerschapsbegeleiding doet, en kon ondertussen ook de (beperkte) mogelijkheden van verloskundige ingrepen met haar bespreken. Woensdag besteedde ik aan het bekijken van de geestelijke gezondheidszorg-tak van het project, door met de psychologe haar aparte afdeling te bezoeken en daar met één van de 'councelers' en met een verpleegkundige me de gang van zaken uit te laten leggen. Men vangt er slachtoffers van sexueel- en ander geweld op. En daarvan zijn er in dit gebied waar de oorlog nog steeds niet helemaal over is een heleboel. Indrukwekkend. Donderdag ging ik mee met/naar een mobiele kliniek: met een tweetal auto's een heel eind over bergwegen hobbelen naar een dorpje, waar men spreekuur houdt en ook zwangerschapscontroles doet. Ik hou van klein, en dit was dus veel meer 'mijn' maat dan de grote polikliniek in Mweso zelf. Jammer dat ik niet echt met de mensen praten kan. Ik kon wat helpen bij het pilletjes tellen voor de apotheek. Gisteren bekeek ik de gang van zaken op het poliklinisch deel van het ondervoedingsprogramma. Daar komen de kinderen die opgenomen geweest zijn en het nu zó goed doen dat ze zelf kunnen eten en thuis verder aan moeten sterken, en zij die gelukig niet zó ziek waren dat ze opgenomen moesten worden. Ze komen wekelijks op deze afdeling om te kijken hoe het gaat, of- en hoe er gegeten wordt en of er gegroeid wordt. Dat is een vrolijke afdeling: de kinderen zijn voor het merendeel niet meer ziek, houden van 'plumpynut', het krachtvoer op pindakaas-basis dat ze krijgen, en je voelt je dus een beetje Sinterklaas dat je dat mag uitdelen. Niet strooien; het gaat ook hier weer strikt geprotocoleerd, maar dat weten die kindjes natuurlijk weer niet.

De omgeving is hier prachtig: het heet heuvels, want heel erg hoog zijn de bergjes niet, vaak wel stijl. Alles is groen en er groeit en bloeit van alles. De vrolijk gekleurde kleren die men draagt mensen, en het feit dat men hier altijd vrolijk en blij lacht, maken dat het er ook nog eens goed uit ziet. 't Is dat je beter weet, maar je zou denken dat het hier goed toeven is. Als ze geen oorlogen voerden zou het hier een mooier vakantie-toeristengebied zijn dan in Kenya; daar ben ik bijna van overtuigd. Zo valt er dus veel te genieten.

De dagen waren zo tot ruim halverwege gevuld; de rest van de tijd besteedde ik aan lezen van protocollen voor van alles, en praten met de mensen hier die het werk doen. Weet ik nu alles? Vast niet. Maar met deze week hier was de voorbereiding tamelijk grondig. Vanmorgen vertrek ik echt naar Pinga.

Een buitengewone meevaller hier in Mweso is, dat er meestal een goed-functionerende internet-verbinding met de buitenwereld is. Daarom nu echt de laatste mededeling vanuit Congo tot ik weer terug ben in de bewoonde wereld.

Als symbool voor deze echte start hierbij een plaatje van een zonsopgang (gisteren) toen er geen echte ochtend-mist was. De zon gaat op over mijn 'missie', zoals dat in AzG-termen genoemd wordt.

HgrJW.