Alecu
Door: J.W.A. Langendijk
Blijf op de hoogte en volg Jan Willem
15 December 2012 | Ethiopië, Dembī Dolo
Afgelopen week zat ik in Alecu, een piepklein dorpje ten noorden van Dembi Dolo. Er is een vestiging van de 'Daughters of Charity' (ik weet niet hoe die orde in het Nederlands heet: ‘Dochters van Liefde’ = ‘liefdezusters’?), die een kerk, een kliniek, enkele scholen en een kleuterschool voeren. Die kleuterschool werkt op basis van Maria Montessori's ideeën: gemengde groepen van 3 tot 5 jaar begreep ik. Over de andere scholen heb ik geen informatie.
De kliniek was uiteraard mijn werkterrein, en over het werk mogelijk later meer.
De zusters leven op een 'compound', een omheind stuk land, waarop hun kerk en de kliniek staan, en nog enkele andere gebouwen, zoals een vergaderruimte voor na de diensten, en er is aan de andere kant van de compound ook een gedeelte waar de paters wonen. Er is elektriciteit, en als die er niet is (de week dat ik er zat was dat vaak het geval, maar steeds kortdurend) hebben ze met zonnepanelen opgeladen accu's en omvormers die van die 12V 220V maken, zodat computers, versterkers, en koelkasten het kunnen blijven doen. En, niet te vergeten, de pomp die het water vanaf een bron bij een riviertje, zo'n 50m lager, oppompt.
Ze hadden eigenlijk geen plaats voor een gast die wilde overnachten, maar ik dramde door dat het onzin, tijd en geldverspilling was om heen en weer te rijden vanuit Danka of Addo: ik heb aan een bed genoeg. Zo werd ik met veel excuses ondergebracht in wat ze 'de container' noemen: inderdaad een zeecontainer, waarboven een dakje is gemaakt tegen de zon en de regen, en die is ingericht als vergaderruimte: leeg, maar er staat een tafel en er stond al een bed met een (vrij zachte) springveer. Er werd een matras op gelegd, daarop legde ik mijn slaap- en daarin mijn lakenzak. Ik sliep er als een roos!
Er is telefoon, draadloos uiteraard, want een netwerk aanleggen over deze afstanden bij deze bevolkingsdichtheid is te moeilijk: iedereen loopt met mobieltjes. Maar er is geen internet. Ook dat is draadloos hier, om dezelfde reden, en ik meende dat als er telefoon was er ook internet zou zijn, maar dat bleek niet het geval. Zou iemand bij Ethio-tel, de staats-telefoonmaatschappij die hier het monopolie voor deze communicatie heeft, vergeten zijn een knopje om te zetten? In ieder geval schiet mijn verstand van die techniek te kort om het te begrijpen. Ik kon dus mijn thuisfront, zowel familie als organisatie, wel een SMS sturen dat ik onbereikbaar was.
Maar nu ben ik terug in Addo, en communiceer ik dus weer.
Ik maakte er weer van alles mee.
Er werden twee kinderen geboren. Schilderachtig hoe de kraamvrouwen eerst per brancard aangedragen werden, en na afloop weer weggedragen. D.w.z. dat aandragen maakte ik slechts één maal mee: toen ik wakker werd van mijn wekker hoorde ik gemompel dat er andere dagen niet was: een grote groep mannen en enkele vrouwen zaten bij een brancard waarop onder een stapel lappen iemand lag, te wachten tot er iemand van de kliniek zou verschijnen. Aan mij hebben ze niets, want ik kan niet met ze praten, en ben hier niet bevoegd tot medische handelingen: mijn diploma is hier niet erkend. Maar goed: er werden een mooie jongen en een mooi meisje geboren. Het gaat hier anders dan bij ons, dat wel.
En ik maakte enkele mooie wandelingen in de omgeving. Daar zag ik tot mijn stomme verbazing jongetjes van een helling afglijden, of ze sleetje reden! Ze doen dat op een soort stok, in feite de steel van een maïsplant. Het is dus meer 'snowboarden' wat ze doen! Daar heb je dus helemaal geen sneeuw voor nodig! Kijk maar.
Hierbij ook wat plaatjes van de omgeving: sterk heuvelend, voornamelijk bouwland en ook stukken (erg kort) gras. Op dat laatste staan koeien, die hier erg mager zijn, en geiten en wat schapen, ook groepjes ezels en een enkel paard. Dat alles begeleid door kleine kinderen.
Terwijl ik dit zit te typen, terug in Addo, word ik ernstig afgeleid door apen die eerst op het dak vlakbij me zaten, en daarna elkaar achterna zaten in de bomen een eindje verderop. Maar ze zijn op de compound niet echt welkom: ze 'stelen' en maken dingen stuk. Er was een jongen doende ze met een slinger weg te jagen: 't zag er zeer 'bijbels' uit, vond ik. Ook daarvan nog een plaatje.
HgrJW.
De kliniek was uiteraard mijn werkterrein, en over het werk mogelijk later meer.
De zusters leven op een 'compound', een omheind stuk land, waarop hun kerk en de kliniek staan, en nog enkele andere gebouwen, zoals een vergaderruimte voor na de diensten, en er is aan de andere kant van de compound ook een gedeelte waar de paters wonen. Er is elektriciteit, en als die er niet is (de week dat ik er zat was dat vaak het geval, maar steeds kortdurend) hebben ze met zonnepanelen opgeladen accu's en omvormers die van die 12V 220V maken, zodat computers, versterkers, en koelkasten het kunnen blijven doen. En, niet te vergeten, de pomp die het water vanaf een bron bij een riviertje, zo'n 50m lager, oppompt.
Ze hadden eigenlijk geen plaats voor een gast die wilde overnachten, maar ik dramde door dat het onzin, tijd en geldverspilling was om heen en weer te rijden vanuit Danka of Addo: ik heb aan een bed genoeg. Zo werd ik met veel excuses ondergebracht in wat ze 'de container' noemen: inderdaad een zeecontainer, waarboven een dakje is gemaakt tegen de zon en de regen, en die is ingericht als vergaderruimte: leeg, maar er staat een tafel en er stond al een bed met een (vrij zachte) springveer. Er werd een matras op gelegd, daarop legde ik mijn slaap- en daarin mijn lakenzak. Ik sliep er als een roos!
Er is telefoon, draadloos uiteraard, want een netwerk aanleggen over deze afstanden bij deze bevolkingsdichtheid is te moeilijk: iedereen loopt met mobieltjes. Maar er is geen internet. Ook dat is draadloos hier, om dezelfde reden, en ik meende dat als er telefoon was er ook internet zou zijn, maar dat bleek niet het geval. Zou iemand bij Ethio-tel, de staats-telefoonmaatschappij die hier het monopolie voor deze communicatie heeft, vergeten zijn een knopje om te zetten? In ieder geval schiet mijn verstand van die techniek te kort om het te begrijpen. Ik kon dus mijn thuisfront, zowel familie als organisatie, wel een SMS sturen dat ik onbereikbaar was.
Maar nu ben ik terug in Addo, en communiceer ik dus weer.
Ik maakte er weer van alles mee.
Er werden twee kinderen geboren. Schilderachtig hoe de kraamvrouwen eerst per brancard aangedragen werden, en na afloop weer weggedragen. D.w.z. dat aandragen maakte ik slechts één maal mee: toen ik wakker werd van mijn wekker hoorde ik gemompel dat er andere dagen niet was: een grote groep mannen en enkele vrouwen zaten bij een brancard waarop onder een stapel lappen iemand lag, te wachten tot er iemand van de kliniek zou verschijnen. Aan mij hebben ze niets, want ik kan niet met ze praten, en ben hier niet bevoegd tot medische handelingen: mijn diploma is hier niet erkend. Maar goed: er werden een mooie jongen en een mooi meisje geboren. Het gaat hier anders dan bij ons, dat wel.
En ik maakte enkele mooie wandelingen in de omgeving. Daar zag ik tot mijn stomme verbazing jongetjes van een helling afglijden, of ze sleetje reden! Ze doen dat op een soort stok, in feite de steel van een maïsplant. Het is dus meer 'snowboarden' wat ze doen! Daar heb je dus helemaal geen sneeuw voor nodig! Kijk maar.
Hierbij ook wat plaatjes van de omgeving: sterk heuvelend, voornamelijk bouwland en ook stukken (erg kort) gras. Op dat laatste staan koeien, die hier erg mager zijn, en geiten en wat schapen, ook groepjes ezels en een enkel paard. Dat alles begeleid door kleine kinderen.
Terwijl ik dit zit te typen, terug in Addo, word ik ernstig afgeleid door apen die eerst op het dak vlakbij me zaten, en daarna elkaar achterna zaten in de bomen een eindje verderop. Maar ze zijn op de compound niet echt welkom: ze 'stelen' en maken dingen stuk. Er was een jongen doende ze met een slinger weg te jagen: 't zag er zeer 'bijbels' uit, vond ik. Ook daarvan nog een plaatje.
HgrJW.
-
15 December 2012 - 16:45
M&A:
We wensen je een feestelijke afsluiting van de decembermaand, lezen met veel genoegen je berichten, groeten van M&A -
15 December 2012 - 16:45
M&A:
We wensen je een feestelijke afsluiting van de decembermaand, lezen met veel genoegen je berichten, groeten van M&A -
15 December 2012 - 19:14
Petra (nichtje):
Leuk verhaal en dank voor de fotos en het bijzondere glijbaan filmpje! -
15 December 2012 - 22:04
Seerp En Astrid. :
Dankjewel voor je verslag wat speciaal dat de kraamvrouwen op een brancard worden gebracht en weer worden weggebracht, het regent hier pijpenstelen maar aangenamer dan de snerpende kou en ijzel.
Wens je goede feestdagen , groet Seerp en Astrid. -
16 December 2012 - 21:37
Johan:
Wederom een genoegen om te lezen. Je berichten tonen een -anders dan op andere verblijfplaatsen van je- omgeving zonder dreiging van wapengekletter, en veilig genoeg om die aan te passen met weggetjes, een brug, akkers enzovoort om er een eigen woongemeenschap van te maken. Mogelijk wat àl te idyllisch, maar het is plezierig om te zien. -
17 December 2012 - 10:08
Nellie Van Der Meer:
Dag Jan Willem,
Weer genoten van je prachtige verhalen en niet te vergeten de foto’s + filmpje. Dank je! Het zijn cadeautjes zo via deze site. Hier is bijna iedereen aan het slepen en versieren van een kerstboom en wordt er driftig nagedacht wat er gegeten moet worden tijdens de feestdagen. Een heel contrast met de omgeving waar jij je bevindt. Gelukkig mag je hier nog steeds zelf bepalen hoe je de feestdagen wilt invullen.....
Veel werkplezier en hartelijke groeten, Nellie -
31 December 2012 - 13:34
Margriet:
..ik kwam je verslag hier tegen en móet even reageren.. het is een schitterend filmpje van die kinderen!
leuk dat je dit alles beschrijft van dit mooie land! Veel plezier daar. Margriet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
