Opnieuw op pad.

Het zag er geruime tijd naar uit dat mijn vorige tocht de laatste zou zijn. Dat enerzijds omdat de mogelijkheden die zich voordoen en de wensen die ik heb niet allemaal bij elkaar passen, en anderzijds omdat ik langzamerhand zó lang 'uit het vak' ben dat mijn licenties aan het verlopen zijn. Tropenjaren tellen voor een Nederlandse registratie niet mee, en daar ben ik het tot mijn spijt mee eens: het soort werk dat ik de afgelopen jaren deed is zó heel anders dan wat je in Nederland doet (met uitzondering van de negen maanden bij Noorderbreedte vorig jaar) dat het m.i. terecht is dat de registratieautoriteit vindt dat mijn hand- en hoofdvaardigheid aan het verouderen is. Daarbij beken ik dat ik niet héél erg trouw de nieuwste verwikkelingen van en rond de standaarden voor mijn vak (huisartsgeneeskunde) heb bijgehouden: over malaria, ondervoeding en zelfs over HIV en zijn complicaties staat daar namelijk niets tot vrijwel niets in.

Maar tot mijn verrassing en vreugde vroeg alweer een half jaar geleden Rotary Doctors Nederland (RDN), de organisatie waarmee ik ook vorig jaar op pad was, of ik nog eens wilde. Niet meer rond Dembi Dolo, maar nu rond Nekemte, de hoofdstad van de provincie Oromia, in Ethiopië. Daar zaten ze ook vorig jaar al, en daar is het doorgelopen, waar we het rond Dembi Dolo hebben 'opgeschort', zoals het eufemisme voor 'afblazen' luidt. Wie weet lukt het ooit nog eens, maar nu, en voorlopig niet, begreep ik van RDN.
Het werk zou in beginsel hetzelfde zijn als wat we vorig jaar probeerden, maar hier met minder klinieken (ook rond Nekemte is er het één en ander opgeschoond), op een iets andere manier, en naar het zich laat aanzien met (iets?) meer succes en vooral steun van 'bovenaf'. En het ontbreken van dat laatste was de hoofd-reden om in Dembi Dolo voorlopig te stoppen. Die steun in Nekemte is geen wonder: 'bovenaf' zit namelijk ook in Nekemte, dat immers de hoofdstad van de provincie is. En helaas lijkt het hemd (te weten de klinieken rondom de eigen omgeving) nader te zijn dan de rok (dus klinieken in een oord dat een dagreis met de bus verder naar het westen ligt.) Jammer, maar zo is dus kennelijk momenteel de realiteit. Er wordt ook hier door RDN verder over gepraat, maar dat is op een niveau boven het mijne.

Net als vorig jaar was er bij RDN een probleem rond de kerstdagen. Dat probleem is des te groter daar het in Ethiopië helemaal geen kerst is, en dus ook geen kerstreces. Dus bood ik weer aan om eerder te vertrekken, opdat ik hier langer zou kunnen zijn en dan hopelijk iets effectiever. Mijn gezin vindt dat maar matig, en gelijk hebben ze eigenlijk wel, maar het 'kriebelde' zo dat ik het niet kon laten.

Zo zit ik nu dus in Ethiopië. Eigenlijk een paar dagen te vroeg: mijn voorgangers vertrekken 21 december uit Nekemte, op 22 december rijdt die auto terug, en ik kan dan meerijden: ook dat is weer een dagreis, al schijnen de wegen ieder jaar met Chinese hulp beter te worden. De prijs van vliegtickets is onderhevig aan de wet van vraag en aanbod, en naarmate kerst nadert stijgen de prijzen. Als ik op 20 of 21 december vertrokken zou zijn zou het kaartje anderhalf tot twee maal zo duur zijn geweest als het nu was; voor dat prijsverschil kan ik makkelijk twee dagen in Addis in een hotel zitten. Vandaar.
Gisteren, woensdag 18 december, de hele dag gereisd: bus van Bitgummole (van 06H19) naar Leeuwarden, trein van daar naar Schiphol, en vliegen via Istanbul naar Addis, want de KLM vliegt niet meer rechtstreeks, zoals ze vorig jaar nog wel deden. Een hele zit, met vertragingen, zodat ik afgelopen nacht rond 03H30 lokale tijd (bij jullie is het 2 uur vroeger) in het hotel aan kwam.

(Geliefde zanggenoten van Jubilate, ik heb in het vliegtuig aan jullie gedacht toen jullie repeteerden. Veel plezier en succes met de komende uitvoeringen!)

Vandaag na het veel te vroeg op staan (ontbijt tot 09H00) wat rond gehannest met mijn administratie, met de voorbereiding van de klinische lessen die ik verondersteld wordt te gaan geven, en vanaf 11H30 rondgewandeld door Addis: heerlijk weer: 20-250, zon, een klein windje: T-shirtjes-weer. Veel plekken herkende ik; vorig jaar waren daar Timkat-optochten, nu waren het gewoon verkeerswegen, met auto's in alle leeftijdsklassen, bussen, en veel lopende mensen, op de wat kleinere straten geen auto's en erg veel lopende mensen. Geen fietsen hier. Allemaal van die kleine, krot-achtige winkeltjes waar ze van alles verkopen, vaak winkeltje aan winkeltje ook nog hetzelfde. Hoe ze het allemaal volhouden begrijp ik niet: in Bitgummole kan niet eens één supermarkt bestaan. Morgen weer op deze manier verder.

Ik weet niet of er deze keer even veel te melden valt als vorig jaar: het moet niet alleen 'meer van hetzelfde' worden. Maar ik heb goede voornemens, zoals je uit deze 'posting' kan opmaken.