Nu echt beginnen.
Door: J.W.A. Langendijk
Blijf op de hoogte en volg Jan Willem
12 Juni 2010 | Congo, Democratische Republiek v, Mweso
Vandaag ga ik -eindelijk- naar Pinga. Was het begin van deze tocht wat onduidelijk door een wat harrewarrige start in Amsterdam, en daarna wat vertraging onderweg, deze week heb ik naar mijn gevoel nuttig en zeer boeiend doorgebracht in Mweso, de hoofdvestiging van het 'project' waar ik deel van ga uitmaken.
Er is hier een groot ziekenhuis met tamelijk veel faciliteiten. Ik liep een dag mee met één van de Congelese dokters over de kinderafdeling om te bekijken hoe men de ernstig ondervoede kinderen behandelt: na een half jaar was het nuttig mijn ervaring van Maitikoulou op te frissen, bovendien is het Congelese protocol op details anders dan dat wat in Centraal Afrika gehanteerd werd. Ik was ook een dag op de polikliniek, en ik 'volgde' de vroedvrouw om te bekijken hoe men hier de zwangerschapsbegeleiding doet, en kon ondertussen ook de (beperkte) mogelijkheden van verloskundige ingrepen met haar bespreken. Woensdag besteedde ik aan het bekijken van de geestelijke gezondheidszorg-tak van het project, door met de psychologe haar aparte afdeling te bezoeken en daar met één van de 'councelers' en met een verpleegkundige me de gang van zaken uit te laten leggen. Men vangt er slachtoffers van sexueel- en ander geweld op. En daarvan zijn er in dit gebied waar de oorlog nog steeds niet helemaal over is een heleboel. Indrukwekkend. Donderdag ging ik mee met/naar een mobiele kliniek: met een tweetal auto's een heel eind over bergwegen hobbelen naar een dorpje, waar men spreekuur houdt en ook zwangerschapscontroles doet. Ik hou van klein, en dit was dus veel meer 'mijn' maat dan de grote polikliniek in Mweso zelf. Jammer dat ik niet echt met de mensen praten kan. Ik kon wat helpen bij het pilletjes tellen voor de apotheek. Gisteren bekeek ik de gang van zaken op het poliklinisch deel van het ondervoedingsprogramma. Daar komen de kinderen die opgenomen geweest zijn en het nu zó goed doen dat ze zelf kunnen eten en thuis verder aan moeten sterken, en zij die gelukig niet zó ziek waren dat ze opgenomen moesten worden. Ze komen wekelijks op deze afdeling om te kijken hoe het gaat, of- en hoe er gegeten wordt en of er gegroeid wordt. Dat is een vrolijke afdeling: de kinderen zijn voor het merendeel niet meer ziek, houden van 'plumpynut', het krachtvoer op pindakaas-basis dat ze krijgen, en je voelt je dus een beetje Sinterklaas dat je dat mag uitdelen. Niet strooien; het gaat ook hier weer strikt geprotocoleerd, maar dat weten die kindjes natuurlijk weer niet.
De omgeving is hier prachtig: het heet heuvels, want heel erg hoog zijn de bergjes niet, vaak wel stijl. Alles is groen en er groeit en bloeit van alles. De vrolijk gekleurde kleren die men draagt mensen, en het feit dat men hier altijd vrolijk en blij lacht, maken dat het er ook nog eens goed uit ziet. 't Is dat je beter weet, maar je zou denken dat het hier goed toeven is. Als ze geen oorlogen voerden zou het hier een mooier vakantie-toeristengebied zijn dan in Kenya; daar ben ik bijna van overtuigd. Zo valt er dus veel te genieten.
De dagen waren zo tot ruim halverwege gevuld; de rest van de tijd besteedde ik aan lezen van protocollen voor van alles, en praten met de mensen hier die het werk doen. Weet ik nu alles? Vast niet. Maar met deze week hier was de voorbereiding tamelijk grondig. Vanmorgen vertrek ik echt naar Pinga.
Een buitengewone meevaller hier in Mweso is, dat er meestal een goed-functionerende internet-verbinding met de buitenwereld is. Daarom nu echt de laatste mededeling vanuit Congo tot ik weer terug ben in de bewoonde wereld.
Als symbool voor deze echte start hierbij een plaatje van een zonsopgang (gisteren) toen er geen echte ochtend-mist was. De zon gaat op over mijn 'missie', zoals dat in AzG-termen genoemd wordt.
HgrJW.
Er is hier een groot ziekenhuis met tamelijk veel faciliteiten. Ik liep een dag mee met één van de Congelese dokters over de kinderafdeling om te bekijken hoe men de ernstig ondervoede kinderen behandelt: na een half jaar was het nuttig mijn ervaring van Maitikoulou op te frissen, bovendien is het Congelese protocol op details anders dan dat wat in Centraal Afrika gehanteerd werd. Ik was ook een dag op de polikliniek, en ik 'volgde' de vroedvrouw om te bekijken hoe men hier de zwangerschapsbegeleiding doet, en kon ondertussen ook de (beperkte) mogelijkheden van verloskundige ingrepen met haar bespreken. Woensdag besteedde ik aan het bekijken van de geestelijke gezondheidszorg-tak van het project, door met de psychologe haar aparte afdeling te bezoeken en daar met één van de 'councelers' en met een verpleegkundige me de gang van zaken uit te laten leggen. Men vangt er slachtoffers van sexueel- en ander geweld op. En daarvan zijn er in dit gebied waar de oorlog nog steeds niet helemaal over is een heleboel. Indrukwekkend. Donderdag ging ik mee met/naar een mobiele kliniek: met een tweetal auto's een heel eind over bergwegen hobbelen naar een dorpje, waar men spreekuur houdt en ook zwangerschapscontroles doet. Ik hou van klein, en dit was dus veel meer 'mijn' maat dan de grote polikliniek in Mweso zelf. Jammer dat ik niet echt met de mensen praten kan. Ik kon wat helpen bij het pilletjes tellen voor de apotheek. Gisteren bekeek ik de gang van zaken op het poliklinisch deel van het ondervoedingsprogramma. Daar komen de kinderen die opgenomen geweest zijn en het nu zó goed doen dat ze zelf kunnen eten en thuis verder aan moeten sterken, en zij die gelukig niet zó ziek waren dat ze opgenomen moesten worden. Ze komen wekelijks op deze afdeling om te kijken hoe het gaat, of- en hoe er gegeten wordt en of er gegroeid wordt. Dat is een vrolijke afdeling: de kinderen zijn voor het merendeel niet meer ziek, houden van 'plumpynut', het krachtvoer op pindakaas-basis dat ze krijgen, en je voelt je dus een beetje Sinterklaas dat je dat mag uitdelen. Niet strooien; het gaat ook hier weer strikt geprotocoleerd, maar dat weten die kindjes natuurlijk weer niet.
De omgeving is hier prachtig: het heet heuvels, want heel erg hoog zijn de bergjes niet, vaak wel stijl. Alles is groen en er groeit en bloeit van alles. De vrolijk gekleurde kleren die men draagt mensen, en het feit dat men hier altijd vrolijk en blij lacht, maken dat het er ook nog eens goed uit ziet. 't Is dat je beter weet, maar je zou denken dat het hier goed toeven is. Als ze geen oorlogen voerden zou het hier een mooier vakantie-toeristengebied zijn dan in Kenya; daar ben ik bijna van overtuigd. Zo valt er dus veel te genieten.
De dagen waren zo tot ruim halverwege gevuld; de rest van de tijd besteedde ik aan lezen van protocollen voor van alles, en praten met de mensen hier die het werk doen. Weet ik nu alles? Vast niet. Maar met deze week hier was de voorbereiding tamelijk grondig. Vanmorgen vertrek ik echt naar Pinga.
Een buitengewone meevaller hier in Mweso is, dat er meestal een goed-functionerende internet-verbinding met de buitenwereld is. Daarom nu echt de laatste mededeling vanuit Congo tot ik weer terug ben in de bewoonde wereld.
Als symbool voor deze echte start hierbij een plaatje van een zonsopgang (gisteren) toen er geen echte ochtend-mist was. De zon gaat op over mijn 'missie', zoals dat in AzG-termen genoemd wordt.
HgrJW.
-
12 Juni 2010 - 07:29
Els Touw:
Hoi JW, Veel plezier in de binnenlanden. Groeten, Els -
13 Juni 2010 - 08:24
Jaring Beeksma:
Beste Jan Willem,
Goede reis en ik wens je veel succes en plezier.
Jaring Beeksma -
13 Juni 2010 - 15:38
Christiaan Hoff:
Ha Jan Willem,
als ik je verslag goed gelezen heb is de kans niet zo groot dat je nog onder ogen krijgt wat ik nu intik voor je vertrek, evengoed wens ik je een mooie tijd in Pinga. groet,
Christiaan -
14 Juni 2010 - 16:14
Esther Doeglas:
hallo jan willem,
een goede tijd in pinga!
esther -
17 Juni 2010 - 12:54
Willem En Alie:
Beste.jan willem ik vond het een heel mooiverhaal .en datuzo naar de zin hebt wij gaan u volgen op deze missie.groet van uit Bitgummole.W.A -
19 Juni 2010 - 17:05
Nellie:
Hoi Jan Willem,
Met veel belangstelling je laatste bericht gelezen. Waarschijnlijk lees je de reacties pas later maar ik wil je toch alle goeds toe wensen in Pinga.
Hartelijke groeten,
Nellie
-
15 Juli 2010 - 00:13
Alice De Mare:
Beste meneer Langedijk
Ik lees met interesse uw verhalen en bekijk graag de foto's. Het werk wat u doet lijkt me heel bijzonder. Natuurlijk zijn er mooie en mindere momenten. -
19 Juli 2010 - 10:14
J.E. Koster:
Dag dokter Langendijk,
wat bent u weer ver weg voor een missie! Zie geen recente berichtjes maar hoop dat het goed met u gaat en dat u de mensen daar kunt helpen.
Bedankt voor uw lieve kaartje na de geboorte van onze dochter! Zelfs mijn ouders vonden het geweldig.
Oant sjen!
Groet,
Liesbeth -
05 September 2010 - 07:29
Heinz Gerber, PPD :
Hello Jan Willem, I'm surprised by seeing you in East Congo. Last year I have been for 8 months in Kitchanga. So I know Mweso too. Pinga has been opened when I left. Hope you found the working conditions you prefer. I wish you all the best!
Heinz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
