Na lange aarzeling…

Het laatste berichtje via deze weg dateert alweer van 1 december 2009.
Ik had me voorgenomen om eerst eens erg diep na te denken of ik nog wel eens (zo) weg wilde als ik gedaan had. De avonturen in de CAR waren toch wel wat erg heftig. Het werken in Kenia daarna, was lekker ontspannen, maar mogelijk wat té ontspannen, misschien omdat het zo kort was dat ik er niet echt 'in' kon groeien.

Het werkelijke nadenken en verwerken begon pas na de feestdagen. En één van de dingen die me daarbij hielp was het lezen van het boekje van Linda Polman 'De Crisiskaravaan'. Ik kan dat iedereen aanbevelen, al stelt het vooral het probleem en geeft het geen oplossing daarvan.
Het probleem is dat noodhulp op zijn minst in een aantal gevallen de oorzaken van de nood op zijn minst niet kleiner maakt, en mogelijk (volgens Polman: zeker) verergert. Om te 'mogen' werken in een conflictgebied moet je toestemming van de lokale machthebber(s?) hebben, en vaak betekent dat dat je die moet kopen. Dat hoef je niet persé corruptie te noemen, vaak heet het 'invoerrechten', 'leges', 'omzetbelasting' (voor de spullen die je nodig hebt, zoals medicijnen), 'bouwvergunning', milieuvergunning' (bijvoorbeeld voor verbetering van je kliniek of de weg erheen) of heeft het een nog andere, ook in ons land gebruikelijke naam. En wat doet die lokale machthebber dan met jouw 'belastinggeld' anders dan de oorlog die hij aan het voeren is financieren? In ieder geval niet voldoende gezondheidszorg bieden; daarom is MSF daar nu juist.

Praten daarover binnen Artsen zonder Grenzen was boeiend. Men beseft het probleem. Verhelderend vond ik de uitspraak dat 100% juiste hulpverlening in een crisisgebied waarschijnlijk niet mogelijk is. Maar 100% foute hulpverlening is wel mogelijk: niets doen namelijk.
De lopende actie van Artsen zonder Grenzen, 'Noodhulp = Noodzaak' is een reactie op de twijfels die kennelijk niet alleen ik had, maar veel andere mensen hebben.

Na een poos aarzelen, nadenken, en verder lezen, kwam ik voor mezelf tot de conclusie dat ik ondanks dit alles, en ondanks de opgedane, soms ook wel negatieve, ervaringen, toch nog eens met MSF op stap wilde. Het blijft een club die ik vertrouw, met doelstellingen die ik nastrevenswaard vind, en ik tref er mensen waar ik graag mee samenwerk. Kortom: ik kreeg er weer zin in.

Afgelopen weken passeerden projecten in Bangladesh, Haïti, en India de revue, maar om allerlei redenen gingen die voor mij niet door. En nu is afgesproken dat ik begin juni naar een plekje ga genaamd Pinga, in de provincie Noord-Kivu van de Democratische Republiek van Congo. Bossen en heuvels; heel anders dan de half-woestijn van Vakaga.

Als je erover leest typisch weer zo'n plek waar je beter niet kan zijn, en waar dus MSF juist wél moet zijn. En dus waarom ik niet? Ik heb er zin in, voor zover dat mogelijk is met alle bovengenoemde ambivalentie.

HgrJW.