Een maand weg nu.
Door: J.W.A. Langendijk
Blijf op de hoogte en volg Jan Willem
27 November 2007 | Zuid-Afrika, Taung
Het is vandaag (dinsdag, 27 november 2007) precies een maand geleden dat mijn vliegtuig op Johannesburg landde. De tijd vliegt om. Ik kan niet zeggen dat ik al gewend ben: ik denk dat het niet echt zal wennen. Maar ik voel me inmiddels wel beter thuis, en op mijn gemak.
Er zijn zo erg veel verschillen met Nederland en Beetgumermolen:
Het weer: ik hoor van mist en regen en (nacht)vorst; van verkoudheden en grieperigheid. Terwijl we hier aan het begin van de zomer zitten: temperaturen 's nachts dalen tot zo'n 15º, en komen 's middags op tussen de 30º en 35º uit. Meestal een heel klein beetje wind, zodat het net niet benauwd wordt, maar je blijft dan wel bij voorkeur uit de zon. Veel mensen lopen met een paraplu, die hier dus voornamelijk als parasol gebruikt wordt. En heel af en toe een prachtige, heftige onweersbui van een paar uur. Het koelt daardoor maar een beetje af, maar het blijft er minder stoffig door. Maar meestal helder blauwe lucht met een enkel wit wolkje.
Nu ik een auto heb, heb ik de eerste toeristische uitjes kunnen maken. Wie op Google naar Taung in Zuid Afrika zoekt, vind als enige toeristische trekpleister de vindplaats van een schedel van een tussenvorm tussen mens en aap, die hier in de buurt gevonden is. Van de kalkgroeve waar die schedel gevonden is, die niet meer als zodanig in gebruik is, heeft men een mooi park gemaakt, met wat picknick plekjes, en een monumentje bij de plek waar de schedel zelf is gevonden. Wel, ik ben er geweest, en vond het een mooi uitje voor als je toch in de buurt bent.
Verder is de omgeving betrekkelijk vlak en eentonig, grotendeels begroeid met wat verwilderd gras, en wat struiken, waartussen groepen koeien, geiten en ezels rond lopen. Soms ook lopen die gewoon over de weg. De wegen zijn meestentijds geasfalteerd, maar er zijn ook grote stukken niet-geasfalteerde weg. Wel indrukwekkend om door te rijden. Wie op Google Maps naar Taung zoekt ziet allemaal cirkels in het landschap. Inmiddels weet ik zeker dat dat landbouwgrond is, waar grote bevloeiingsinstallaties staan, die al spuitend langzaam in het rond draaien en zo cirkelvormige stukken grond bevloeien. Die zijn dus vanuit de satelliet te zien.
Bijgaand plaatjes van het monumentje van de Taung-schedel, van de vallei waar Taung in ligt, en van zo'n merkwaardige ronde akker.
Het grootst blijft het verschil in het werk. Inmiddels herken ik AIDS en Tuberculose als mensen binnenkomen. En dat is erg vaak. Ik behandel dat ook al min of meer zelfstandig, en doe dingen die hier gewoon zijn, maar waar ik in Beetgumermolen niet over zou denken om die 'in eigen beheer', zoals dat heet, te doen. Het blijft voor mij onbegrijpelijk hoe ziek mensen zijn voor ze hulp zoeken, of hoe ze accepteren dat ze dood gaan, zonder hulp te zoeken. Vanmorgen nog, moest ik overlijdenspapieren in orde maken van een 'meisje' van 30 lentes jong. Ze was twee weken geleden uit het ziekenhuis ontslagen, redelijk opgeknapt na de eerste echte complicaties van haar AIDS, thuis vrij snel weer slechter geworden, maar omdat ze nog maar net uit het ziekenhuis was had men gedacht dat het dus (let wel: dus!) geen zin had nog eens naar het ziekenhuis te komen. En dus was ze overleden aan iets, waarvan ik vermoed dat het ook hier best wel met succes behandeld had kunnen worden. Moeder van twee kindjes weg. En ik ben schijnbaar de enige die zich daar over op windt, althans zo voelt het. Zo is het natuurlijk niet echt: de mensen tonen hun verdriet hier anders dan ik gewend ben, en praten er zeker niet over buiten intieme kring, en al helemaal niet tegenover mij. Maar collega's noch verpleegkundigen maken zich duidelijk zichtbaar druk om dit alles: 'zo gaat het nu eenmaal'. En, stellen ze me gerust: het zal wel wennen. Wil ik daar wel aan wennen? Ik wacht af.
Ik wilde verandering? Nou, die heb ik! Wat een wereld!
Iedereen die reageert: dank voor de bemoedigende woorden.
Er zijn zo erg veel verschillen met Nederland en Beetgumermolen:
Het weer: ik hoor van mist en regen en (nacht)vorst; van verkoudheden en grieperigheid. Terwijl we hier aan het begin van de zomer zitten: temperaturen 's nachts dalen tot zo'n 15º, en komen 's middags op tussen de 30º en 35º uit. Meestal een heel klein beetje wind, zodat het net niet benauwd wordt, maar je blijft dan wel bij voorkeur uit de zon. Veel mensen lopen met een paraplu, die hier dus voornamelijk als parasol gebruikt wordt. En heel af en toe een prachtige, heftige onweersbui van een paar uur. Het koelt daardoor maar een beetje af, maar het blijft er minder stoffig door. Maar meestal helder blauwe lucht met een enkel wit wolkje.
Nu ik een auto heb, heb ik de eerste toeristische uitjes kunnen maken. Wie op Google naar Taung in Zuid Afrika zoekt, vind als enige toeristische trekpleister de vindplaats van een schedel van een tussenvorm tussen mens en aap, die hier in de buurt gevonden is. Van de kalkgroeve waar die schedel gevonden is, die niet meer als zodanig in gebruik is, heeft men een mooi park gemaakt, met wat picknick plekjes, en een monumentje bij de plek waar de schedel zelf is gevonden. Wel, ik ben er geweest, en vond het een mooi uitje voor als je toch in de buurt bent.
Verder is de omgeving betrekkelijk vlak en eentonig, grotendeels begroeid met wat verwilderd gras, en wat struiken, waartussen groepen koeien, geiten en ezels rond lopen. Soms ook lopen die gewoon over de weg. De wegen zijn meestentijds geasfalteerd, maar er zijn ook grote stukken niet-geasfalteerde weg. Wel indrukwekkend om door te rijden. Wie op Google Maps naar Taung zoekt ziet allemaal cirkels in het landschap. Inmiddels weet ik zeker dat dat landbouwgrond is, waar grote bevloeiingsinstallaties staan, die al spuitend langzaam in het rond draaien en zo cirkelvormige stukken grond bevloeien. Die zijn dus vanuit de satelliet te zien.
Bijgaand plaatjes van het monumentje van de Taung-schedel, van de vallei waar Taung in ligt, en van zo'n merkwaardige ronde akker.
Het grootst blijft het verschil in het werk. Inmiddels herken ik AIDS en Tuberculose als mensen binnenkomen. En dat is erg vaak. Ik behandel dat ook al min of meer zelfstandig, en doe dingen die hier gewoon zijn, maar waar ik in Beetgumermolen niet over zou denken om die 'in eigen beheer', zoals dat heet, te doen. Het blijft voor mij onbegrijpelijk hoe ziek mensen zijn voor ze hulp zoeken, of hoe ze accepteren dat ze dood gaan, zonder hulp te zoeken. Vanmorgen nog, moest ik overlijdenspapieren in orde maken van een 'meisje' van 30 lentes jong. Ze was twee weken geleden uit het ziekenhuis ontslagen, redelijk opgeknapt na de eerste echte complicaties van haar AIDS, thuis vrij snel weer slechter geworden, maar omdat ze nog maar net uit het ziekenhuis was had men gedacht dat het dus (let wel: dus!) geen zin had nog eens naar het ziekenhuis te komen. En dus was ze overleden aan iets, waarvan ik vermoed dat het ook hier best wel met succes behandeld had kunnen worden. Moeder van twee kindjes weg. En ik ben schijnbaar de enige die zich daar over op windt, althans zo voelt het. Zo is het natuurlijk niet echt: de mensen tonen hun verdriet hier anders dan ik gewend ben, en praten er zeker niet over buiten intieme kring, en al helemaal niet tegenover mij. Maar collega's noch verpleegkundigen maken zich duidelijk zichtbaar druk om dit alles: 'zo gaat het nu eenmaal'. En, stellen ze me gerust: het zal wel wennen. Wil ik daar wel aan wennen? Ik wacht af.
Ik wilde verandering? Nou, die heb ik! Wat een wereld!
Iedereen die reageert: dank voor de bemoedigende woorden.
-
27 November 2007 - 23:51
Esther:
lieve jan willem, mooi om te lezen dat je een beetje begint te aarden! ik ben net terug van een (niet eens zo stroperige) fhv/ohf-vergadering, ik begin het een beetje te leren. gisteren hadden we fto en (eindelijk) besloten ons naar niveau 3 te gaan verheffen, het wordt nog wel ens wat met ons. hier inderdaad volop herfst, compleet met stormen en hagel, de goedheiligman is gearriveerd en geeft de nodige stress. kortom hier ook wel wat verandering, maar niet zo groots als bij jou. geniet ervan, ik geniet van je verhalen, groeten esther -
28 November 2007 - 06:13
Rosanne :
Lieve pap,
Alles went ... behalve een in Nederland wel, maar in Zuid-Afrika niet meer te behandelen patiënt ...? Een geneesheer heelt veel wonden. Tijd heelt 'alle' wonden ... zeggen 'ze'. Niet altijd, niet 'alle'. Maar tijd is wel wat je nodig hebt om te ontdekken wat wel en niet went en hoe 'mooi' anders de anderen om je heen zijn. Weet je nog, dat gedicht van Hans Andreus? "Je bent zo mooi anders dan ik. Niet meer of minder. Maar zo mooi anders, ik zou je nooit anders dan anders willen."
Ik lees je berichten graag en meer en meer lees ik al in én tussen de regels door, hoe mooi anders het daar voor jou is. Het land, de natuur en cultuur, de mensen die er wonen. Dank je wel! En blijf ons op de hoogte houden, per favore.
Liefs, Rosanne -
28 November 2007 - 08:10
Joske Klatter:
dag jan Willem, wat ben jij nog laat aan het schrijven, je moet het blijkbaar soms ook even kwijt. Moeilijk, je zou de wereld willen veranderen... Wellicht is het goed dat je niet aan het begin van je carriere dergelijke onnavolgbare situaties meemaakt, dan had je het nog minder kunnen snappen?
Overigens klinkt het alsof de omgeving vrij leeg lijkt, net als N Friesland?
Succes, groet,Joske -
28 November 2007 - 09:48
Machiel En Grada:
Beste Jan Willem,
Zoals wij ook altijd met veel plezier op jouw spreekuren kwamen, zo lezen we ook met veel plezier jouw berichten. Afgelopen weekend misten we je mail al. Gelukkig duurde het wachten niet zo lang. Zoals je dochter schrijft, 'tijd is wat je nodig hebt om te ontdekken wat wel en wat niet went'. Je hebt in je praktijk ook het nodige meegemaakt maar deze ervaring zal weer heel anders zijn.
je neemt het mee in je 'rugzak'. Dat neemt niemand je weer af. Je geeft aan dat je gekozen hebt voor een ander leven. Wij doen dat ook. Ook wij moeten ervaren of onze keuze de juiste zal zijn. Dat weet een mens niet eerder dan dat je de ervaring ook meemaakt. Overal leren we weer van.Geniet dus van de mooie dingen om je heen, die er ongetwijfeld zijn. Geniet van de hulp die je kunt geven aan al die mensen die dit zo hard nodig hebben. Alle beetjes helpen, moet je maar rekenen.
Blijf ons op de hoogte houden, nogmaals we genieten er van.
Heel veel lieve groetjes uit Lekkum. -
28 November 2007 - 09:54
Els Touw:
Hoi JW, met veel plezier lees ik je avonturen. Hoe gaat het nu met het taalprobleem? Gebruik je een tolk? Dat deden wij wel indertijd, die kan je op meer wijzen dan taal alleen. Momenteel heb ik een heerlijk weekje vrij. Lekker uitwaaien. Groeten, Els -
28 November 2007 - 14:48
Gerry:
Hallo JW
Ik kan me voorstellen dat je heel erg moet wennen. Je zit in een compleet andere wereld, ik hoop voor je dat Sa in je bloed kruipt. De foto's zijn prachtig, ik zou er ook wel even willen zijn, en dan die temperaturen en blauwe luchten dat klinkt heel verleidelijk.
Je werk is natuurlijk een heel ander verhaal. Een begaande plattelands huisarts in een kliniek in SA is een wereld van verschil.
Veel succes en groetjes Gerry -
29 November 2007 - 10:23
Shyla Van Asperen:
Hoi Jan Willem,
Jaren gelden zei je al dat je dit werk heel graag wilde doen.Nu is het de realiteit. Wij volgen met belangstelling jou verhalen. Het is inderdaad schrijnend hoe het daar leeft en woont.
In de townships is dit nog veel erger.
Fantastisch van je dat dit werk doet.
Als je uit Zuid-Afrika terugkomt denk ik, dat je net zo gekleurd bent als ik??
Het ga je goed. Zoen! Shyla en Tom -
29 November 2007 - 20:46
Tine Betten:
Dag Jan Willem,we zien elke keer weer uit naar je verslagen uit Taung.Om vervolgens te concluderen dat het daar wel een heel andere wereld is: bij ons zijn we druk bzig met Sinterklazen en straks wordt de beurs weer getrokken voor de Kerst, bij jou veel armoede en verdriet. Waarom zoveel verschil?
Heel iets anders. Vanmorgen sprak ik in L'arden mensen uit B'molen: buren van je. Ze missen het gezellige buurpraatje.
Het ga je goed.
Hartelijke groeten van Tine. -
29 November 2007 - 22:38
Petra Langendijk:
hoi JW, wat een mooi verhaal weer en wat een land(schap). Je zult nu wel mooie cirkels kunnen maken en nog meer ontdekken, ik verheug me er vast op. Wat ben ik blij en trots als ik Anna uit kan leggen wat je daar voor de mensen doet.
groeten uit Toulouse,
Petra -
30 November 2007 - 20:54
Rob:
Beste JW,
Ik krijg de indruk dat er sprake is van vreugde en verdriet. Vreugde om de mooie dingen die je ziet, maar verdriet om de ellende die je ziet. Bij mijn uitzendingen heb ik dat ook zo ervaren. Maar ook de rijkdom om het te mogen meemaken. Het geeft je toch een andere kijk op het leven.
Pas echter wel goed op jezelf en probeer wat afstand te houden! -
04 December 2007 - 22:56
Jantje.lolkema:
hallo jan Willem
Nu heb je verhalen gelezen en je doet intersant werk daar. Wat je ook aangeeft is het wel wennen daar. Natuurlijk is het niet beetgum/beetgumermolen. We wensen je daar veel werkplezier.
groeten
Jantje en Pieter lolkema -
17 December 2007 - 16:44
Jan Zijlstra:
Beste Jan Willem,
Leuk om wat van je te horen en om te horen waar je uiteindelijk terecht bent gekomen.Ik hoop dat je er aan kunt wennen dat mensen zo laat komen en overlijden aan zaken die in een andere setting te behandelen zouden zijn geweest.Althans in de wereld van onze luxegeneeskunde. Helaas is het in een groot deel van de wereld, zo niet het grootste deel van de wereld gewoon zoals jij beschrijft.Ik wens je goede feestdagen. Kerst bij >30 graden is een bijzondere gewaarwording. Groeten Jan Zijlstra
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
