De balpen.
Door: J.W.A. Langendijk
Blijf op de hoogte en volg Jan Willem
21 Februari 2008 | Zuid-Afrika, Taung
Ik heb al lang niets van me laten horen. Ik ben bezig met weer een echt stukje, maar dat wil nog niet de vorm krijgen die vind dat het moet hebben. Dus nu even een tussendoortje:
Vandaag deed ik iets waarvan ik me achteraf realiseerde dat je dat hier toch eens per één à twee weken doet, maar dat ik de afgelopen jaren in Nederland nooit meer gedaan had: een balpen wegooien omdat hij leeg is.
Ik herinner me dat uit de tijd dat ik studeerde en dictaten schreef. Of uittreksels maakte, en weer uittreksels van die uittreksels, want dat was een deel van mijn manier om dingen te onthouden: door ze (herhaald) op te schijven. En dan schreef je regelmatig balpennen leeg. Dat herhaald opschrijven werkt overigens tegenwoordig niet zo goed meer: ik blijf maar woordenlijstjes Tswana schrijven, maar het beklijft slecht. Dat kan niet aan de balpennen liggen; dat moet iets met mijn geheugencapaciteit te maken hebben, vrees ik.
Maar in Beetgumermolen deed zich dat weggooien van balpennen de laatste jaren, met name sinds we 'aan de computer' waren, niet meer voor: balpennen raakte je kwijt, liet je ergens liggen, leende je uit. Maar leegschrijven? Bovendien was er altijd een enorme voorraad van door de farmaceutische industrie aangedragen pennen. Dus hoefde je ook helemaal niet zorgvuldig met je pen om te gaan.
Hoe anders is dat hier: iedereen bewaakt zijn/haar pen als een kostbaar goed. Nou zijn ze niet echt duur, maar er zijn hier zeker geen artsenbezoekers die ze ronddelen of ze aan het pepernoten strooien zijn.
Je kan ze in verschillende kleuren krijgen, en ik heb een sterke voorkeur voor blauw, omdat ik dat vriendelijker vind ogen dan zwart. Maar ik ben over stag: 'men' vindt dat het zwart hoort te zijn, en op allerlei officiële papieren moet het echt zwart zijn. Als je een doodsoorzaak-verklaring, of een opname-papier, met blauw in vult krijg je hem terug met de mededeling dat dat niet door de betreffende ambtenaar geaccepteerd wordt, en dat dus het lijk niet begraven, respectievelijk de patiënt niet opgenomen kan worden. Nu zijn die ambtenaren behoorlijk machtig: zet iemand zijn naam en/of handtekening in een verkeerd vakje op zo'n papier, dan zijn ze in staat op de patiënt niet tot de operatie-afdeling toe te laten, omdat de gegeven toestemming tot operatie niet geldig is.
Dus schrijf ik zwart, en schrijf ik hier balpennen leeg. Ik koop pennen waarvan het onderste stukje doorzichtig is, zodat je het laatste stukje van de vulling kan zien, en het inkt-niveau dus langzaam kan zien dalen daarin. Tot de pen het echt niet meer doet.
Dat alles zat ik me te realiseren toen ik vanmiddag de lege pen met een zwierige boog in de prullenmand gooide. Meteen schrik van de vertalende zuster om me heen: wat doet hij nou weer? 'Hij is leeg', legde ik uit, en liet het vervagende schrift van het laatst geschreven woord zien. Nog meer schrik: wat moet een mens zonder balpen? 'Ik heb een reserve bij me', legde ik uit. Ze viel van haar stoel van verbazing: wat een luxe! En wat een vreselijk goed idee eigenlijk. Dat je dat kon hebben: een reserve-pen! Want in zo'n geval gaat men hier dan op zoek naar een nieuwe pen. Zo'n zoektocht duurt lang: bij een collega een pen lenen kan alleen als je daarbij een uitgebreid gesprek voort over het welbevinden van de hele familie, en pas daarna vervolgt men de arbeid (of niet, omdat het 'knock-off-time' geweest is.)
Er zijn hier veel dingen anders dan ik gewend was. Ik blijf me verbazen en soms ook vrolijk maken. Ook over kleinigheden, zoals deze.
HgrJW.
Vandaag deed ik iets waarvan ik me achteraf realiseerde dat je dat hier toch eens per één à twee weken doet, maar dat ik de afgelopen jaren in Nederland nooit meer gedaan had: een balpen wegooien omdat hij leeg is.
Ik herinner me dat uit de tijd dat ik studeerde en dictaten schreef. Of uittreksels maakte, en weer uittreksels van die uittreksels, want dat was een deel van mijn manier om dingen te onthouden: door ze (herhaald) op te schijven. En dan schreef je regelmatig balpennen leeg. Dat herhaald opschrijven werkt overigens tegenwoordig niet zo goed meer: ik blijf maar woordenlijstjes Tswana schrijven, maar het beklijft slecht. Dat kan niet aan de balpennen liggen; dat moet iets met mijn geheugencapaciteit te maken hebben, vrees ik.
Maar in Beetgumermolen deed zich dat weggooien van balpennen de laatste jaren, met name sinds we 'aan de computer' waren, niet meer voor: balpennen raakte je kwijt, liet je ergens liggen, leende je uit. Maar leegschrijven? Bovendien was er altijd een enorme voorraad van door de farmaceutische industrie aangedragen pennen. Dus hoefde je ook helemaal niet zorgvuldig met je pen om te gaan.
Hoe anders is dat hier: iedereen bewaakt zijn/haar pen als een kostbaar goed. Nou zijn ze niet echt duur, maar er zijn hier zeker geen artsenbezoekers die ze ronddelen of ze aan het pepernoten strooien zijn.
Je kan ze in verschillende kleuren krijgen, en ik heb een sterke voorkeur voor blauw, omdat ik dat vriendelijker vind ogen dan zwart. Maar ik ben over stag: 'men' vindt dat het zwart hoort te zijn, en op allerlei officiële papieren moet het echt zwart zijn. Als je een doodsoorzaak-verklaring, of een opname-papier, met blauw in vult krijg je hem terug met de mededeling dat dat niet door de betreffende ambtenaar geaccepteerd wordt, en dat dus het lijk niet begraven, respectievelijk de patiënt niet opgenomen kan worden. Nu zijn die ambtenaren behoorlijk machtig: zet iemand zijn naam en/of handtekening in een verkeerd vakje op zo'n papier, dan zijn ze in staat op de patiënt niet tot de operatie-afdeling toe te laten, omdat de gegeven toestemming tot operatie niet geldig is.
Dus schrijf ik zwart, en schrijf ik hier balpennen leeg. Ik koop pennen waarvan het onderste stukje doorzichtig is, zodat je het laatste stukje van de vulling kan zien, en het inkt-niveau dus langzaam kan zien dalen daarin. Tot de pen het echt niet meer doet.
Dat alles zat ik me te realiseren toen ik vanmiddag de lege pen met een zwierige boog in de prullenmand gooide. Meteen schrik van de vertalende zuster om me heen: wat doet hij nou weer? 'Hij is leeg', legde ik uit, en liet het vervagende schrift van het laatst geschreven woord zien. Nog meer schrik: wat moet een mens zonder balpen? 'Ik heb een reserve bij me', legde ik uit. Ze viel van haar stoel van verbazing: wat een luxe! En wat een vreselijk goed idee eigenlijk. Dat je dat kon hebben: een reserve-pen! Want in zo'n geval gaat men hier dan op zoek naar een nieuwe pen. Zo'n zoektocht duurt lang: bij een collega een pen lenen kan alleen als je daarbij een uitgebreid gesprek voort over het welbevinden van de hele familie, en pas daarna vervolgt men de arbeid (of niet, omdat het 'knock-off-time' geweest is.)
Er zijn hier veel dingen anders dan ik gewend was. Ik blijf me verbazen en soms ook vrolijk maken. Ook over kleinigheden, zoals deze.
HgrJW.
-
21 Februari 2008 - 22:04
Hennie Mulder:
Hoi JW, Wat een lekker verhaal over een balpen. Super, ga zo door! Je hebt inderdaad lange tijd niets van je laten horen. Het is hier nu 23.00 uur. Het waait hard en zo nu en dan regen. Zondag schijnt (leuke woordspeling)het zonnig te worden en 14 gr. Dan mogen we ook Fred z'n verjaardag (59) vieren. Nou goeie hoor, tot later! Groetjes, Hennie -
21 Februari 2008 - 22:25
Sonja:
Wat een futiel gedoe over ballpennen,die wel of niet leeg zijn,kom op Jan Willem er zijn belangrijker zaken op deze aardbol aan de hand!Bestel bij bol.com eens de hele olifant in beeld van Marja de Vries of de biologie van de overtuiging van Dr Bruce Lipton,verken de nieuwe wetenschap!Het leven heeft meer met je voor ,dan een gevulde ballpen,sorry voor mijn uilating,ik blijf van je houden hoor,kus van sonja. -
22 Februari 2008 - 10:15
Lowie Jager:
Dag JW
Jij hebt in je vorige leven kennelijk nooit aangiftes gedaan bij de burgerlijke stand, want ook die eisen handtekeningen in het zwart en heb ik eens mijn handtekening moeten verdubbelen omdat ik mijn blaauwe pen had gebruikt, meestal hebben ze overigens een reserve pen voor je in ambtelijk zwart. Sterkte met het leren van de afrikaanse taal, ik geef nu les 'basaal nederlands' in het AZC/COA hier in dronten en kom erachter hoe moeilijk onze taal is. De letter U is vreselijk moeilijk om uit te spreken, heb ik nooit geweten. Maar voor een talenwonder als jij die zelf aan fries doet moet het overleefbaar zijn.
Overigens herinner ik me dat er vroeger potloden waren -inkt potloden- noemden we ze, waarmee je wel officiële dingen kunt doen. Laat gauw weer eens een verhaaltje van je 'horen'. Hoe is het gegaan met je verhaal over ondervoeding ?
Groeten. ook van Marina
-
22 Februari 2008 - 12:34
Jolien:
Prachtig stukje. Heerlijk verhaal. Ik heb ervan genoten! Je kunt columnist worden!
Misschien een kleine troost wat je geheugen betreft; Tswana is misschien ook zo'n taal waar je geen enkele verbinding mee hoort/ziet met talen die je wel kent?
Swahili is vast simpeler en dat is ook zoiets waar ik me de begroetingskreet Nimefurahi kuku tanana wewe...(of iets wat er geschreven op lijkt) maar niet van kon onthouden. Na eindeloos herhalen hardop is dat het eerste overigens wat er nu uit komt als ik aan Swahili denk.
veel liefs Jolien -
23 Februari 2008 - 13:52
Nellie Van Der Meer:
Dag Jan Willem,
Ik heb genoten van je balpen verhaal! Wat een kunst om over zoiets zo'n prachtig verhaal te schrijven. Het hoeft m.i.z. niet altijd een indrukwekkend en inhoudelijk verslag te zijn! Door zo'n penverhaal is wordt het wel weer overduidelijk hoe luxe wij hier leven.
Goed (rustig?)weekend en tot de volgende keer!
Hartelijke groeten -
24 Februari 2008 - 12:50
Jannie T.:
Inderdaad we hadden je gemist, maar je "balpen" heeft ons gerust gesteld. Hij is er nog gelukkig, gezond en wel.
Groetjes H+J -
24 Februari 2008 - 19:54
Thea:
Heerlijk zo'n verhaal over een balpen.
Het relativeert zo lekker alle dingen waar we ons druk over kunnen maken.
hartelijke groet, Thea. -
24 Februari 2008 - 21:52
Els Touw:
Hoi JW, goed om weer iets van je te horen. Ik kan nog steeds geen mooie balpoints weggooien, en koop vullingen bij de HEMA. Groetjes, Els -
25 Februari 2008 - 13:27
Monique:
Jan- Willem, mooi verhaal, ik zou met alle liefde meteen en gros balpennen van van de industrie sturen, maar ja, wellicht wachten die eenzelfde lot als de zwangerschaps schijfjes. Je begint je duidelijk thuis te voelen ...
Groeten , monique -
06 Maart 2008 - 17:53
Doeke En Jeltje:
Hallo Jan Willem
Wat een verhaal en dat over een balpen.
Dit is wel heel grappig.Je maakt daar vast heel bijzondere dingen mee, maar wij hopen dat je een goede keus hebt gemaakt. Veel sterkte en hopelijk kun je ook genieten van het prachtige land.
Hartelijke groeten
Doeke en Jeltje Schoustra -
11 Maart 2008 - 12:32
Sjoerd:
Beste Jan Willem,
Inmiddelsweer 2 weken thuis uit India. Heb een verslag naar je opgestuurd. Die balpen, ja dat was India in de jaren 70. En je weet, wie schrijft die blijft. ier is alles ok. Weer pake geworden van een dochter van sanjay en Elizabeth. Ze heet Naomi en de oogjes zijn nu (natuurlijk) bruin aan het worden. Sterkte
Sjoerd -
15 Maart 2008 - 11:00
Gerry:
Hallo J.W. Heerlijk zo'n verhaal over balpennen , maar heel herkenbaar. we zagen 2 weken geleden op een school in PE ook kinderen die hun pen koesteren, Ik zal je er een foto van sturen. Wij hadden in onze bagage ook diverse pennen, hier krijg je ze bij de vleet en daar zijn ze zo kostbaar. Je hebt ook al aardig wat foto's van de div dieren, ik zal je wat sturen , maar niet te veel tegijk gezien je beperkte capaciteit.We hebben het weer geldig gehad in S.A. Misschien gaan we in juni wel weer. Dan komt onze 100ste container aan, en er is een aanvraag weg dat mr Nelson Mandela deze symbolisch komt openen en we kunnen hem dan de hand kunnen geven.
Dit is natuurlijk een hele eer, als het door gaat hoor je het wel.
Ik mail je nog wat foto's. Groetjes en veel succes met je werk.
Gerry
-
16 Maart 2008 - 21:08
Coby:
Hoi JW, prachtig het verhaal over een balpen. Het is prachtig om je belevenissen te lezen, zelf zo'n verhaal wat je zo één, twee drie niet verwacht.
hartelijke groet CK -
11 April 2008 - 16:48
Simon :
Hallo Jan Willem ,
Vandaag voor het eerst op jwalang.waarben jij , indrukwekkend en ben erg benieuwd naar je volgende verhalen , groetjes uit Marssum . -
17 Juni 2008 - 19:59
Titia Warndorff:
Ik ben een vriend van Jaap en Els. Wij werken/wonen in Zimbabwe. Ik vind je verhalen heel herkenbaar en je schrijft met veel gevoel voor humor.
Je weet toch dat je meestal verloren bent voor de NL samenleving als je meer dan 3 jaar in Afrika gewerkt hebt?
Groetjes, Titia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
