Een maand weg nu.

Het is vandaag (dinsdag, 27 november 2007) precies een maand geleden dat mijn vliegtuig op Johannesburg landde. De tijd vliegt om. Ik kan niet zeggen dat ik al gewend ben: ik denk dat het niet echt zal wennen. Maar ik voel me inmiddels wel beter thuis, en op mijn gemak.

Er zijn zo erg veel verschillen met Nederland en Beetgumermolen:

Het weer: ik hoor van mist en regen en (nacht)vorst; van verkoudheden en grieperigheid. Terwijl we hier aan het begin van de zomer zitten: temperaturen 's nachts dalen tot zo'n 15º, en komen 's middags op tussen de 30º en 35º uit. Meestal een heel klein beetje wind, zodat het net niet benauwd wordt, maar je blijft dan wel bij voorkeur uit de zon. Veel mensen lopen met een paraplu, die hier dus voornamelijk als parasol gebruikt wordt. En heel af en toe een prachtige, heftige onweersbui van een paar uur. Het koelt daardoor maar een beetje af, maar het blijft er minder stoffig door. Maar meestal helder blauwe lucht met een enkel wit wolkje.

Nu ik een auto heb, heb ik de eerste toeristische uitjes kunnen maken. Wie op Google naar Taung in Zuid Afrika zoekt, vind als enige toeristische trekpleister de vindplaats van een schedel van een tussenvorm tussen mens en aap, die hier in de buurt gevonden is. Van de kalkgroeve waar die schedel gevonden is, die niet meer als zodanig in gebruik is, heeft men een mooi park gemaakt, met wat picknick plekjes, en een monumentje bij de plek waar de schedel zelf is gevonden. Wel, ik ben er geweest, en vond het een mooi uitje voor als je toch in de buurt bent.
Verder is de omgeving betrekkelijk vlak en eentonig, grotendeels begroeid met wat verwilderd gras, en wat struiken, waartussen groepen koeien, geiten en ezels rond lopen. Soms ook lopen die gewoon over de weg. De wegen zijn meestentijds geasfalteerd, maar er zijn ook grote stukken niet-geasfalteerde weg. Wel indrukwekkend om door te rijden. Wie op Google Maps naar Taung zoekt ziet allemaal cirkels in het landschap. Inmiddels weet ik zeker dat dat landbouwgrond is, waar grote bevloeiingsinstallaties staan, die al spuitend langzaam in het rond draaien en zo cirkelvormige stukken grond bevloeien. Die zijn dus vanuit de satelliet te zien.
Bijgaand plaatjes van het monumentje van de Taung-schedel, van de vallei waar Taung in ligt, en van zo'n merkwaardige ronde akker.

Het grootst blijft het verschil in het werk. Inmiddels herken ik AIDS en Tuberculose als mensen binnenkomen. En dat is erg vaak. Ik behandel dat ook al min of meer zelfstandig, en doe dingen die hier gewoon zijn, maar waar ik in Beetgumermolen niet over zou denken om die 'in eigen beheer', zoals dat heet, te doen. Het blijft voor mij onbegrijpelijk hoe ziek mensen zijn voor ze hulp zoeken, of hoe ze accepteren dat ze dood gaan, zonder hulp te zoeken. Vanmorgen nog, moest ik overlijdenspapieren in orde maken van een 'meisje' van 30 lentes jong. Ze was twee weken geleden uit het ziekenhuis ontslagen, redelijk opgeknapt na de eerste echte complicaties van haar AIDS, thuis vrij snel weer slechter geworden, maar omdat ze nog maar net uit het ziekenhuis was had men gedacht dat het dus (let wel: dus!) geen zin had nog eens naar het ziekenhuis te komen. En dus was ze overleden aan iets, waarvan ik vermoed dat het ook hier best wel met succes behandeld had kunnen worden. Moeder van twee kindjes weg. En ik ben schijnbaar de enige die zich daar over op windt, althans zo voelt het. Zo is het natuurlijk niet echt: de mensen tonen hun verdriet hier anders dan ik gewend ben, en praten er zeker niet over buiten intieme kring, en al helemaal niet tegenover mij. Maar collega's noch verpleegkundigen maken zich duidelijk zichtbaar druk om dit alles: 'zo gaat het nu eenmaal'. En, stellen ze me gerust: het zal wel wennen. Wil ik daar wel aan wennen? Ik wacht af.

Ik wilde verandering? Nou, die heb ik! Wat een wereld!
Iedereen die reageert: dank voor de bemoedigende woorden.