De balpen.

Ik heb al lang niets van me laten horen. Ik ben bezig met weer een echt stukje, maar dat wil nog niet de vorm krijgen die vind dat het moet hebben. Dus nu even een tussendoortje:

Vandaag deed ik iets waarvan ik me achteraf realiseerde dat je dat hier toch eens per één à twee weken doet, maar dat ik de afgelopen jaren in Nederland nooit meer gedaan had: een balpen wegooien omdat hij leeg is.
Ik herinner me dat uit de tijd dat ik studeerde en dictaten schreef. Of uittreksels maakte, en weer uittreksels van die uittreksels, want dat was een deel van mijn manier om dingen te onthouden: door ze (herhaald) op te schijven. En dan schreef je regelmatig balpennen leeg. Dat herhaald opschrijven werkt overigens tegenwoordig niet zo goed meer: ik blijf maar woordenlijstjes Tswana schrijven, maar het beklijft slecht. Dat kan niet aan de balpennen liggen; dat moet iets met mijn geheugencapaciteit te maken hebben, vrees ik.
Maar in Beetgumermolen deed zich dat weggooien van balpennen de laatste jaren, met name sinds we 'aan de computer' waren, niet meer voor: balpennen raakte je kwijt, liet je ergens liggen, leende je uit. Maar leegschrijven? Bovendien was er altijd een enorme voorraad van door de farmaceutische industrie aangedragen pennen. Dus hoefde je ook helemaal niet zorgvuldig met je pen om te gaan.
Hoe anders is dat hier: iedereen bewaakt zijn/haar pen als een kostbaar goed. Nou zijn ze niet echt duur, maar er zijn hier zeker geen artsenbezoekers die ze ronddelen of ze aan het pepernoten strooien zijn.
Je kan ze in verschillende kleuren krijgen, en ik heb een sterke voorkeur voor blauw, omdat ik dat vriendelijker vind ogen dan zwart. Maar ik ben over stag: 'men' vindt dat het zwart hoort te zijn, en op allerlei officiële papieren moet het echt zwart zijn. Als je een doodsoorzaak-verklaring, of een opname-papier, met blauw in vult krijg je hem terug met de mededeling dat dat niet door de betreffende ambtenaar geaccepteerd wordt, en dat dus het lijk niet begraven, respectievelijk de patiënt niet opgenomen kan worden. Nu zijn die ambtenaren behoorlijk machtig: zet iemand zijn naam en/of handtekening in een verkeerd vakje op zo'n papier, dan zijn ze in staat op de patiënt niet tot de operatie-afdeling toe te laten, omdat de gegeven toestemming tot operatie niet geldig is.
Dus schrijf ik zwart, en schrijf ik hier balpennen leeg. Ik koop pennen waarvan het onderste stukje doorzichtig is, zodat je het laatste stukje van de vulling kan zien, en het inkt-niveau dus langzaam kan zien dalen daarin. Tot de pen het echt niet meer doet.
Dat alles zat ik me te realiseren toen ik vanmiddag de lege pen met een zwierige boog in de prullenmand gooide. Meteen schrik van de vertalende zuster om me heen: wat doet hij nou weer? 'Hij is leeg', legde ik uit, en liet het vervagende schrift van het laatst geschreven woord zien. Nog meer schrik: wat moet een mens zonder balpen? 'Ik heb een reserve bij me', legde ik uit. Ze viel van haar stoel van verbazing: wat een luxe! En wat een vreselijk goed idee eigenlijk. Dat je dat kon hebben: een reserve-pen! Want in zo'n geval gaat men hier dan op zoek naar een nieuwe pen. Zo'n zoektocht duurt lang: bij een collega een pen lenen kan alleen als je daarbij een uitgebreid gesprek voort over het welbevinden van de hele familie, en pas daarna vervolgt men de arbeid (of niet, omdat het 'knock-off-time' geweest is.)
Er zijn hier veel dingen anders dan ik gewend was. Ik blijf me verbazen en soms ook vrolijk maken. Ook over kleinigheden, zoals deze.

HgrJW.