Een heerlijke vakantie
Door: J.W.A. Langendijk
Blijf op de hoogte en volg Jan Willem
25 Mei 2008 | Zuid-Afrika, Taung
Vier weken, en bijna 10000km verder is de vakantie weer achter de rug.
Het was heerlijk. Fijn om vakantie te hebben, prachtig om in dit werkelijk prachtige land rond te rijden en een uitgebreide toeristische route te 'doen', en heel erg fijn om weer met Irene te zijn. Eigenlijk was dat laatste het fijnste van deze vakantie, en daarmee is meteen gezegd wat er nu met mij aan de hand is, want Irene zit sinds gisteren weer in Beetgumermolen. Communicatie via SMS, e-mail, en af en toe een telefoontje is natuurlijk meer dan niets, maar elkaar gewoon iedere dag zien, horen en meemaken is toch heel wat anders. Het is mogelijk wat naïef van me dat ik voordat ik dit avontuur begon me dat niet gerealiseerd had. Een deel van mijn heimwee- en eenzaamheidsgevoelens van de eerste maanden zijn denk ik ook terug te voeren op de afwezigheid van Irene. We hebben veel gedaan, maar ook wel wat afgepraat samen, onze relatie nog eens geëvalueerd, zo te zeggen. We gaan door met hoe we doende waren, besloten we. Dus zit, zoals gezegd, Irene weer in Friesland, en ben ik nog een half jaar hier. Kijken hoe dat gaat.
Dan de reis: prachtig. Die 10000km is inclusief mijn retourtje naar Kaapstad omdat Irene daar aan kwam, en ook vandaar weer vertrok. En Kaapstad ligt ruim 1000km van Taung, dus eigenlijk was de vakantie-tocht 'slechts' 8000km. Maar de rit van Taung naar Kaapstad op zich is ook indrukwekkend: eerst door de Karoo, de halfwoestijn waar Taung ook in ligt; aanvankelijk vrijwel vlak, daarna toenemend heuvelend tot de bergen nabij de kust. Vervolgens zijn we een paar dagen in Kaapstad gebleven, hebben daarna de 'wijnlanden' en de 'tuinroute' bekeken, zijn via de Drakensbergen naar KwazuluNathal gegaan, waar we eerst het Hluhluwe-park 'deden', vervolgens hebben we een aantal dagen, en op verschillende plekken in het Krugerpark doorgebracht, en tenslotte ook het Plinanesbergpark nog bekeken. We hebben, op Irene's verzoek, Johannesburg overgeslagen. Achteraf, nu ik het nieuws weer bekeken heb, is dat niet onverstandig geweest, want het meest opmerkelijke dat je daar als toerist doet is je in Soweto en andere townships laten rondrijden, en of dat nu met de 'Xenophobia', zoals het hier genoemd wordt, zo verstandig was betwijfel ik. Terug langs Taung, waar Irene mijn huis kon bewonderen, en een aantal collega's tegen kwam,en het voor mij erg opvallend was dat de 'herfstboom'uit mijn tuin (zie vorige verhaaltje) inmiddels helemaal kaal geworden was. Omdat we er op een zondag langs kwamen waren een boel mensen weg. Maar er zijn ook daarzonder veel mensen weg, hoorden we: van de 14-18 dokters die dit ziekenhuis horen te bemannen zijn er slechts 4 of 5 over momenteel. Ze waren dan ook erg blij dat ik alweer bijna echt terug was, en ik ben zeer benieuwd wat ik zal aantreffen morgen. Ook bezochten we Lower Majeakgoro en Thotayatau. Daarover later meer. Tenslotte gingen we via Kimberly, waar ook Irene onder de indruk was van het grote gat, terug naar de Kaap. In Stellenbosch wonen kennissen die we al zo'n 40 jaar niet meer gezien hadden, en die we daar op zochten. Toen we elkaar leerden kennen, stonden we aan het begin van het leven, inmiddels zijn de kinderen van ons allen op eigen benen, en hebben zij hun eerste kleinkind. Merkwaardig hoe gewoon ondanks dat hiaat van een hele generatie, het contact toch weer verder loopt. Na het kopen van de laatste souvenirs in Kaapstad en Stellenbosch heb ik Irene weer naar haar vliegtuig gebracht, althans tot aan de douane, en reed ik dus weer terug naar Taung.
Welke gedachten hou ik over aan zo'n reis? Wildparken zijn geen dierentuinen. We hadden twee maal een door een gids begeleide tocht en kwamen 'slechts' wat kudu's en wrattenzwijnen tegen. En toen we daarna zelf rond gingen rijden werden we verrast door eerst een hele kudde, en later nog een aantal los-lopende olifanten, neushoorns en buffels. Die beesten zijn werkelijk indrukwekkender als er geen hekje tussen hen en onze auto in staat. Maar het is dus zeer wisselend wat je zoal tegen komt in zo'n park. Het woord 'park' is ook wat misleidend: het is gewoon land, waar een groot hek omheen staat, om te voorkomen dat de leeuwen en olifanten en dergelijke de landbouwgebieden eromheen in zullen trekken. Er wordt actief wildbeheer gevoerd: als er ergens teveel van zijn worden ze weggevangen en naar andere plaatsen gebracht. Er is een ernstige discussie gaande over het afschieten van m.n. olifanten, want er dreigt overbevolking en daardoor overbegrazing, en de vraag is dan wat te doen met de slagtanden: er ligt al een enorme voorraad ivoor opgeslagen, want weggooien is zonde, maar verhandelen mag niet om stroperij te voorkomen.
Het tweede wat ik toch steeds weer opvallend vind hier zijn de enorme afstanden. Er is veel te zien, maar je zit toch een aanzienlijk deel van de tijd gewoon in de auto kilometers te vreten. Dat is hier geen straf: mooie wegen, en het landschap vind ik, zelfs hier in de Karoo, zeer boeiend. De verschillende soorten bebouwing, met de rondavels (een soort ronde huisjes) in Oostkaap en KwazuluNathal, en de vierkante huisjes hier. De heftige drukte in de 'zwarte' plaatsen, met overal de vele minibusjes, tegenover de nette aangeharktheid van de witte plaatsen. Vlak naast elkaar, maar (nog steeds) vrij strikt gescheiden.
Zuid Afrika is een pracht-land, met zeer goede wegen, en als je er als toerist rond trekt zie je vrijwel niets van de ongelijkheid en nog minder van de 'unequety' (de oneerlijke ongelijkheid) die hier zo zeer schrijnend aanwezig is. Daarvoor moet je wat dieper het werkelijke leven in duiken. Bijvoorbeeld door een middagje met Zr Mothibi naar Thotayatau te gaan. Want daar kom je als toerist zeker nooit, maar ook als gewoon Zuid Afrikaan, zelfs een zwarte, kom je daar niet. Dan krijg je onderweg details te horen die je als passant niet ziet. Bijvoorbeeld: 'Kijk, daar zijn nieuwe huisjes gebouwd bij Lower Majeakgoro; ziet er mooi uit, maar geen water, geen stroom, geen riolering, en als het even regent één grote modderpoel, want geen (verharde) wegen'. Of, een dorp vele kilometers verderop: 'Ze hebben daar wel een clinic, maar daar komen geen dokters langs. Ze verwijzen dus naar 'ons', waarop de mensen een tocht van zo'n 40-50km ondernemen over zeer hobbelige gruiswegen om zo'n clinic waar wel een dokter hoort te komen te bereiken. Maar als die met vakantie is, zoals afgelopen 4 weken, hebben ze gewoon pech gehad. En ik moet nog maar zien of ik morgen weer naar de clinic's mag, gezien het dokters-tekort van het ziekenhuis zelf…
Enfin, morgen begint dus het 'gewone leven' weer, en dat is ook al zo ongewoon.
Bijgaand wat plaatjes. Ik maakte een kleine 1000 foto's, dus een selectie is nodig. Vooralsnog selecteerde ik op 'overstekend beest', maar mogelijk bedenk ik me nog.
Het was heerlijk. Fijn om vakantie te hebben, prachtig om in dit werkelijk prachtige land rond te rijden en een uitgebreide toeristische route te 'doen', en heel erg fijn om weer met Irene te zijn. Eigenlijk was dat laatste het fijnste van deze vakantie, en daarmee is meteen gezegd wat er nu met mij aan de hand is, want Irene zit sinds gisteren weer in Beetgumermolen. Communicatie via SMS, e-mail, en af en toe een telefoontje is natuurlijk meer dan niets, maar elkaar gewoon iedere dag zien, horen en meemaken is toch heel wat anders. Het is mogelijk wat naïef van me dat ik voordat ik dit avontuur begon me dat niet gerealiseerd had. Een deel van mijn heimwee- en eenzaamheidsgevoelens van de eerste maanden zijn denk ik ook terug te voeren op de afwezigheid van Irene. We hebben veel gedaan, maar ook wel wat afgepraat samen, onze relatie nog eens geëvalueerd, zo te zeggen. We gaan door met hoe we doende waren, besloten we. Dus zit, zoals gezegd, Irene weer in Friesland, en ben ik nog een half jaar hier. Kijken hoe dat gaat.
Dan de reis: prachtig. Die 10000km is inclusief mijn retourtje naar Kaapstad omdat Irene daar aan kwam, en ook vandaar weer vertrok. En Kaapstad ligt ruim 1000km van Taung, dus eigenlijk was de vakantie-tocht 'slechts' 8000km. Maar de rit van Taung naar Kaapstad op zich is ook indrukwekkend: eerst door de Karoo, de halfwoestijn waar Taung ook in ligt; aanvankelijk vrijwel vlak, daarna toenemend heuvelend tot de bergen nabij de kust. Vervolgens zijn we een paar dagen in Kaapstad gebleven, hebben daarna de 'wijnlanden' en de 'tuinroute' bekeken, zijn via de Drakensbergen naar KwazuluNathal gegaan, waar we eerst het Hluhluwe-park 'deden', vervolgens hebben we een aantal dagen, en op verschillende plekken in het Krugerpark doorgebracht, en tenslotte ook het Plinanesbergpark nog bekeken. We hebben, op Irene's verzoek, Johannesburg overgeslagen. Achteraf, nu ik het nieuws weer bekeken heb, is dat niet onverstandig geweest, want het meest opmerkelijke dat je daar als toerist doet is je in Soweto en andere townships laten rondrijden, en of dat nu met de 'Xenophobia', zoals het hier genoemd wordt, zo verstandig was betwijfel ik. Terug langs Taung, waar Irene mijn huis kon bewonderen, en een aantal collega's tegen kwam,en het voor mij erg opvallend was dat de 'herfstboom'uit mijn tuin (zie vorige verhaaltje) inmiddels helemaal kaal geworden was. Omdat we er op een zondag langs kwamen waren een boel mensen weg. Maar er zijn ook daarzonder veel mensen weg, hoorden we: van de 14-18 dokters die dit ziekenhuis horen te bemannen zijn er slechts 4 of 5 over momenteel. Ze waren dan ook erg blij dat ik alweer bijna echt terug was, en ik ben zeer benieuwd wat ik zal aantreffen morgen. Ook bezochten we Lower Majeakgoro en Thotayatau. Daarover later meer. Tenslotte gingen we via Kimberly, waar ook Irene onder de indruk was van het grote gat, terug naar de Kaap. In Stellenbosch wonen kennissen die we al zo'n 40 jaar niet meer gezien hadden, en die we daar op zochten. Toen we elkaar leerden kennen, stonden we aan het begin van het leven, inmiddels zijn de kinderen van ons allen op eigen benen, en hebben zij hun eerste kleinkind. Merkwaardig hoe gewoon ondanks dat hiaat van een hele generatie, het contact toch weer verder loopt. Na het kopen van de laatste souvenirs in Kaapstad en Stellenbosch heb ik Irene weer naar haar vliegtuig gebracht, althans tot aan de douane, en reed ik dus weer terug naar Taung.
Welke gedachten hou ik over aan zo'n reis? Wildparken zijn geen dierentuinen. We hadden twee maal een door een gids begeleide tocht en kwamen 'slechts' wat kudu's en wrattenzwijnen tegen. En toen we daarna zelf rond gingen rijden werden we verrast door eerst een hele kudde, en later nog een aantal los-lopende olifanten, neushoorns en buffels. Die beesten zijn werkelijk indrukwekkender als er geen hekje tussen hen en onze auto in staat. Maar het is dus zeer wisselend wat je zoal tegen komt in zo'n park. Het woord 'park' is ook wat misleidend: het is gewoon land, waar een groot hek omheen staat, om te voorkomen dat de leeuwen en olifanten en dergelijke de landbouwgebieden eromheen in zullen trekken. Er wordt actief wildbeheer gevoerd: als er ergens teveel van zijn worden ze weggevangen en naar andere plaatsen gebracht. Er is een ernstige discussie gaande over het afschieten van m.n. olifanten, want er dreigt overbevolking en daardoor overbegrazing, en de vraag is dan wat te doen met de slagtanden: er ligt al een enorme voorraad ivoor opgeslagen, want weggooien is zonde, maar verhandelen mag niet om stroperij te voorkomen.
Het tweede wat ik toch steeds weer opvallend vind hier zijn de enorme afstanden. Er is veel te zien, maar je zit toch een aanzienlijk deel van de tijd gewoon in de auto kilometers te vreten. Dat is hier geen straf: mooie wegen, en het landschap vind ik, zelfs hier in de Karoo, zeer boeiend. De verschillende soorten bebouwing, met de rondavels (een soort ronde huisjes) in Oostkaap en KwazuluNathal, en de vierkante huisjes hier. De heftige drukte in de 'zwarte' plaatsen, met overal de vele minibusjes, tegenover de nette aangeharktheid van de witte plaatsen. Vlak naast elkaar, maar (nog steeds) vrij strikt gescheiden.
Zuid Afrika is een pracht-land, met zeer goede wegen, en als je er als toerist rond trekt zie je vrijwel niets van de ongelijkheid en nog minder van de 'unequety' (de oneerlijke ongelijkheid) die hier zo zeer schrijnend aanwezig is. Daarvoor moet je wat dieper het werkelijke leven in duiken. Bijvoorbeeld door een middagje met Zr Mothibi naar Thotayatau te gaan. Want daar kom je als toerist zeker nooit, maar ook als gewoon Zuid Afrikaan, zelfs een zwarte, kom je daar niet. Dan krijg je onderweg details te horen die je als passant niet ziet. Bijvoorbeeld: 'Kijk, daar zijn nieuwe huisjes gebouwd bij Lower Majeakgoro; ziet er mooi uit, maar geen water, geen stroom, geen riolering, en als het even regent één grote modderpoel, want geen (verharde) wegen'. Of, een dorp vele kilometers verderop: 'Ze hebben daar wel een clinic, maar daar komen geen dokters langs. Ze verwijzen dus naar 'ons', waarop de mensen een tocht van zo'n 40-50km ondernemen over zeer hobbelige gruiswegen om zo'n clinic waar wel een dokter hoort te komen te bereiken. Maar als die met vakantie is, zoals afgelopen 4 weken, hebben ze gewoon pech gehad. En ik moet nog maar zien of ik morgen weer naar de clinic's mag, gezien het dokters-tekort van het ziekenhuis zelf…
Enfin, morgen begint dus het 'gewone leven' weer, en dat is ook al zo ongewoon.
Bijgaand wat plaatjes. Ik maakte een kleine 1000 foto's, dus een selectie is nodig. Vooralsnog selecteerde ik op 'overstekend beest', maar mogelijk bedenk ik me nog.
-
25 Mei 2008 - 20:38
Dick:
Hoi JW en Irene!
Fijn dat jullie bij elkaar waren, en de gelegenheid hadden je samenzijn op deze aarde te bespreken. En te genieten van het moois!
Bedankt voor je kaart, hoi
Dick -
25 Mei 2008 - 21:17
Ena:
Hoi pap,
Welkom terug in Taung en succes en plezier gewenst met opstarten daar weer. Het klinkt alsof je het druk gaat krijgen, maar dat is misschien juist wel even goed nu.
Het klinkt alsof jullie heel veel gezien hebben daar in Zuid-Afrika. Mooi!
Tot mails of bellens maar weer. Liefs,
Ena -
26 Mei 2008 - 08:37
Lianne:
Hoi Jan Willem,
Fijn dat jullie zo'n heerlijke vakantie hebben gehad. Tja, lijkt me logisch dat je na zo'n lange tijd heimwee krijgt. Ik vind het knap van je/jullie. Succes nog het komende halfjaar! (Texel zit er zeker niet in:-). Mocht je interesse hebben, check Texelcursus.nl. Blijf je toch op de hoogte.)
Groeten,
Lianne -
26 Mei 2008 - 08:40
Nicole:
Hi JW
Wat een prachtige foto's! Helaas nu weer aan het werk jongen!
Krijg je nog bezoek van bekenden het komende 1/2 jaar?
Of zitten je vakantiedagen erop?
Sterkte met het toch vaak alleen zijn,
wat zal Beetgumermolen dan straks weer als een warm nest voelen, niet?
groet van ons 6-en, Nicole
-
26 Mei 2008 - 10:51
Petra:
Hoi JW,
Bedankt voor de beschrijvingen van die enorme en prachtige reis van jullie samen. Die mooie beesten-plaatjes doen vermoeden dat er tussen de overige 990 ook nog veel juweeltjes zitten. Dat kan je leuk uitzoeken als je weer terugbent? Veel succes met alle patienten die her en der zitten te wachten. Tot gauw,
Petra -
26 Mei 2008 - 11:36
Martien En Aly:
Lieve JW&I, wat een fijne vakantie samen, heerlijk!Sterkte met het komende halve jaar en dan tot ziens op Texel of Beetgumermolen.Maar wat ben jij een mager mannetje geworden daar in Afrika JW. Pas je goed op jezelf?Groeten M&A. -
27 Mei 2008 - 18:16
Hennie M.:
Hoi JW,
Een warm verhaal over jullie gezamenlijke vakantie. Onvoorstelbaar, wat een variatie aan loslopende dieren, fantastisch! Even helemaal toerist in "jouw" land, samen met Irene.
Onze Jaap en Femke zijn met hun boot (www.Impuls2.WaarBenJij.Nu)in Spanje aan de westkust, iets verder dan Santander en maken ook van alles mee. Het weer is bij ons trouwens beter dan bij hun daar, een vreemd natuurverschijnsel. Wij zijn van plan ze in de zomervakantie te bezoeken. Dit jaar even niet op onze eigen wateren varen, maar zeilen op hun Dehler 34S in het zonnige zuiden. Leuk!
Ik hoop dat je gauw je draai tussen je patiënten weer te pakken hebt!
Hartelijke groeten uit Engelum,
Hennie.
-
28 Mei 2008 - 09:07
Janke E:
Hallo Jan Willem.
Goh,wat fijn dat jullie samen zo'n mooie vakantie hebben gehad.Maar dan volgt er weer een afscheid voor lange tijd.Heimwee is iets wat ik goed ken."vreselijk"(Irene zal dat ook hebben denk ik)Ik hoop dat je je er een beetje door heen kan slaan en wens je daarbij sterkte.Mooie foto's heb je geplaatst.
Groetjes van Janke
-
01 Juni 2008 - 08:17
Nellie Van Der Meer:
Hoi Jan Willem,
Wat weer een prachtig verhaal over jullie vakantie. Het was weer genieten. Ik hoop van harte dat de heimwee inmiddels door je drukke werkzaamheden wat op de achtergrond is geraakt.
Maar ik schrok wel een beetje van de foto waar je met Irene op staat. Wat ben jij mager geworden(!) of moet ik zeggen slank? Je mist natuurlijk de Friese borgers en de gevulde koeken.
Ik ben nu al benieuwd wat je na dit half jaar gaat doen. Lijkt me niet dat je op je lauweren gaat rusten.
Warme groeten, veel succes en sterkte!
-
09 Juni 2008 - 07:29
Gerry:
Hi JW.
Mooi dat ik weer op je zit zit. Ik heb wederom genoten van je verhaal en foto's, mn van de kudu, wat een plaatje.
Fijn dat je zo genoten hebt van je vakantie, nu nog "even"een half jaartje erbij.
Je zult best heimwee hebben naar Irene en Beetgumermolen en misschien ook wel naar het gewone leven, maar eenmaal thuis mis je SA vast en zeker, daar ben ik van overtuigt.
Nog een paar dagen en dan mogen wij ook weer even genieten van SA.
groetjes Gerry
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
