Een heerlijke vakantie

Vier weken, en bijna 10000km verder is de vakantie weer achter de rug.

Het was heerlijk. Fijn om vakantie te hebben, prachtig om in dit werkelijk prachtige land rond te rijden en een uitgebreide toeristische route te 'doen', en heel erg fijn om weer met Irene te zijn. Eigenlijk was dat laatste het fijnste van deze vakantie, en daarmee is meteen gezegd wat er nu met mij aan de hand is, want Irene zit sinds gisteren weer in Beetgumermolen. Communicatie via SMS, e-mail, en af en toe een telefoontje is natuurlijk meer dan niets, maar elkaar gewoon iedere dag zien, horen en meemaken is toch heel wat anders. Het is mogelijk wat naïef van me dat ik voordat ik dit avontuur begon me dat niet gerealiseerd had. Een deel van mijn heimwee- en eenzaamheidsgevoelens van de eerste maanden zijn denk ik ook terug te voeren op de afwezigheid van Irene. We hebben veel gedaan, maar ook wel wat afgepraat samen, onze relatie nog eens geëvalueerd, zo te zeggen. We gaan door met hoe we doende waren, besloten we. Dus zit, zoals gezegd, Irene weer in Friesland, en ben ik nog een half jaar hier. Kijken hoe dat gaat.

Dan de reis: prachtig. Die 10000km is inclusief mijn retourtje naar Kaapstad omdat Irene daar aan kwam, en ook vandaar weer vertrok. En Kaapstad ligt ruim 1000km van Taung, dus eigenlijk was de vakantie-tocht 'slechts' 8000km. Maar de rit van Taung naar Kaapstad op zich is ook indrukwekkend: eerst door de Karoo, de halfwoestijn waar Taung ook in ligt; aanvankelijk vrijwel vlak, daarna toenemend heuvelend tot de bergen nabij de kust. Vervolgens zijn we een paar dagen in Kaapstad gebleven, hebben daarna de 'wijnlanden' en de 'tuinroute' bekeken, zijn via de Drakensbergen naar KwazuluNathal gegaan, waar we eerst het Hluhluwe-park 'deden', vervolgens hebben we een aantal dagen, en op verschillende plekken in het Krugerpark doorgebracht, en tenslotte ook het Plinanesbergpark nog bekeken. We hebben, op Irene's verzoek, Johannesburg overgeslagen. Achteraf, nu ik het nieuws weer bekeken heb, is dat niet onverstandig geweest, want het meest opmerkelijke dat je daar als toerist doet is je in Soweto en andere townships laten rondrijden, en of dat nu met de 'Xenophobia', zoals het hier genoemd wordt, zo verstandig was betwijfel ik. Terug langs Taung, waar Irene mijn huis kon bewonderen, en een aantal collega's tegen kwam,en het voor mij erg opvallend was dat de 'herfstboom'uit mijn tuin (zie vorige verhaaltje) inmiddels helemaal kaal geworden was. Omdat we er op een zondag langs kwamen waren een boel mensen weg. Maar er zijn ook daarzonder veel mensen weg, hoorden we: van de 14-18 dokters die dit ziekenhuis horen te bemannen zijn er slechts 4 of 5 over momenteel. Ze waren dan ook erg blij dat ik alweer bijna echt terug was, en ik ben zeer benieuwd wat ik zal aantreffen morgen. Ook bezochten we Lower Majeakgoro en Thotayatau. Daarover later meer. Tenslotte gingen we via Kimberly, waar ook Irene onder de indruk was van het grote gat, terug naar de Kaap. In Stellenbosch wonen kennissen die we al zo'n 40 jaar niet meer gezien hadden, en die we daar op zochten. Toen we elkaar leerden kennen, stonden we aan het begin van het leven, inmiddels zijn de kinderen van ons allen op eigen benen, en hebben zij hun eerste kleinkind. Merkwaardig hoe gewoon ondanks dat hiaat van een hele generatie, het contact toch weer verder loopt. Na het kopen van de laatste souvenirs in Kaapstad en Stellenbosch heb ik Irene weer naar haar vliegtuig gebracht, althans tot aan de douane, en reed ik dus weer terug naar Taung.
Welke gedachten hou ik over aan zo'n reis? Wildparken zijn geen dierentuinen. We hadden twee maal een door een gids begeleide tocht en kwamen 'slechts' wat kudu's en wrattenzwijnen tegen. En toen we daarna zelf rond gingen rijden werden we verrast door eerst een hele kudde, en later nog een aantal los-lopende olifanten, neushoorns en buffels. Die beesten zijn werkelijk indrukwekkender als er geen hekje tussen hen en onze auto in staat. Maar het is dus zeer wisselend wat je zoal tegen komt in zo'n park. Het woord 'park' is ook wat misleidend: het is gewoon land, waar een groot hek omheen staat, om te voorkomen dat de leeuwen en olifanten en dergelijke de landbouwgebieden eromheen in zullen trekken. Er wordt actief wildbeheer gevoerd: als er ergens teveel van zijn worden ze weggevangen en naar andere plaatsen gebracht. Er is een ernstige discussie gaande over het afschieten van m.n. olifanten, want er dreigt overbevolking en daardoor overbegrazing, en de vraag is dan wat te doen met de slagtanden: er ligt al een enorme voorraad ivoor opgeslagen, want weggooien is zonde, maar verhandelen mag niet om stroperij te voorkomen.
Het tweede wat ik toch steeds weer opvallend vind hier zijn de enorme afstanden. Er is veel te zien, maar je zit toch een aanzienlijk deel van de tijd gewoon in de auto kilometers te vreten. Dat is hier geen straf: mooie wegen, en het landschap vind ik, zelfs hier in de Karoo, zeer boeiend. De verschillende soorten bebouwing, met de rondavels (een soort ronde huisjes) in Oostkaap en KwazuluNathal, en de vierkante huisjes hier. De heftige drukte in de 'zwarte' plaatsen, met overal de vele minibusjes, tegenover de nette aangeharktheid van de witte plaatsen. Vlak naast elkaar, maar (nog steeds) vrij strikt gescheiden.
Zuid Afrika is een pracht-land, met zeer goede wegen, en als je er als toerist rond trekt zie je vrijwel niets van de ongelijkheid en nog minder van de 'unequety' (de oneerlijke ongelijkheid) die hier zo zeer schrijnend aanwezig is. Daarvoor moet je wat dieper het werkelijke leven in duiken. Bijvoorbeeld door een middagje met Zr Mothibi naar Thotayatau te gaan. Want daar kom je als toerist zeker nooit, maar ook als gewoon Zuid Afrikaan, zelfs een zwarte, kom je daar niet. Dan krijg je onderweg details te horen die je als passant niet ziet. Bijvoorbeeld: 'Kijk, daar zijn nieuwe huisjes gebouwd bij Lower Majeakgoro; ziet er mooi uit, maar geen water, geen stroom, geen riolering, en als het even regent één grote modderpoel, want geen (verharde) wegen'. Of, een dorp vele kilometers verderop: 'Ze hebben daar wel een clinic, maar daar komen geen dokters langs. Ze verwijzen dus naar 'ons', waarop de mensen een tocht van zo'n 40-50km ondernemen over zeer hobbelige gruiswegen om zo'n clinic waar wel een dokter hoort te komen te bereiken. Maar als die met vakantie is, zoals afgelopen 4 weken, hebben ze gewoon pech gehad. En ik moet nog maar zien of ik morgen weer naar de clinic's mag, gezien het dokters-tekort van het ziekenhuis zelf…
Enfin, morgen begint dus het 'gewone leven' weer, en dat is ook al zo ongewoon.

Bijgaand wat plaatjes. Ik maakte een kleine 1000 foto's, dus een selectie is nodig. Vooralsnog selecteerde ik op 'overstekend beest', maar mogelijk bedenk ik me nog.